Ἡ σύγκριση τοῦ Ἀλεξάνδρου μὲ τοὺς ὁμηρικοὺς ἥρωες καὶ τοὺς μεγάλους ἄνδρες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἦταν τὸ κύριο ἀντικείμενο τῶν ἱστορικῶν καὶ φιλοσόφων τῆς ἑλληνικῆς καὶ ρωμαϊκῆς ἐποχῆς∙ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς καὶ ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ μυθολογία ἦταν ἀποδεκτὰ σὲ ὁλόκληρο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο, ἐνῶ καὶ οἱ Ῥωμαῖοι προσπάθησαν ἀπ’ τὴν ἐποχὴ τοῦ Αὐγούστου τὴν καλλιέργεια τῆς γραμματείας τους, ὡς ἀνταγωνιστικῆς πρὸς τὴν ἑλληνική, μὲ τὴν στρατευμένη κουλτούρα τους, ἀλλὰ τὴν ἀνέδειξαν ὡς τὸ κακέκτυπό της. Ὁ Ἀλέξανδρος ἦταν μεγαλοψυχότερος τοῦ Ἀχιλλέως, διότι, «καὶ ὁ μὲν παρὰ τῶν φίλων δῶρα καὶ μισθὸν ἀντὶ τῆς ὀργῆς διαλλαγεὶς ἔλαβεν»∙ διότι ὁ ὁμηρικὸς ἥρως ἀφοῦ ἔλαβε ἀπ’ τοὺς φίλους δῶρα καὶ ἀντίτιμο γιὰ τὴν ὀργή του συνδιαλλάχθηκε. «Ὁ δὲ τοὺς πολεμίους κρατῶν ἐπλούτιζε»∙ ὁ δὲ Ἀλέξανδρος νικώντας τοὺς ἐχθροὺς πλούτιζε. «Εὐσεβέστερος δὲ Διομήδους»∙ καὶ ἦταν εὐσεβέστερος ἀπ’ τὸν Διομήδη.