Ἡ πεντάμηνη καθυστέρηση τελικὰ ἀποβαίνει καταστροφικὴ γιὰ τὴν ἑλληνικὴ οἰκονομία καὶ τὸν πρωθυπουργὸ μαζί∙ εἶχε καταστρώσει τὸ σχέδιό του, μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς ὑποχωρήσεως τῶν Εὐρωπαίων μπροστὰ στὴν ἀπειλὴ τῆς χρεωκοπίας μας καὶ τῶν ἐπιπτώσεών της στὴν Εὐρωζώνη, ἀλλά, «ἄφες αὐτοῖς θάπτειν τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς». Ἀπέδειξε δύο πράγματα, τὴν παντελῆ ἀσχετοσύνη του μὲ τὴν οἰκονομία –διότι καὶ ὁ πρωτοετὴς φοιτητὴς γνωρίζει, ὅτι ἐὰν ἀποσύρεις ὅλη τὴν ρευστότητα ἀπ’ τὴν ἀγορὰ ἀκολουθεῖ κατακλυσμιαία ὕφεση- καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐξάρτησή του ἀπ’ τοὺς ἀτλαντικοὺς κερδοσκόπους, ἐπειδὴ αὐτοὶ προωθοῦσαν τὴν ἑλληνικὴ χρεωκοπία, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν διάλυση τῆς Εὐρωζώνης∙ ἕνα μόνο δὲν ὑπολόγισε τὴν διαφοροποίηση τῆς Οὐάσιγκτον, λόγῳ τῆς ἀναταραχῆς στὴν Μέση Ἀνατολή. Ἔμεινε ἔτσι στὸ κενὸ καὶ οἱ κερδοσκόποι δὲν ἐνημέρωσαν τὸν ὑποτακτικό τους, τὸ θεώρησαν περιττό∙ βωλοδέρνει στὴν μοναξιά του, ὅπως εἶχε πάθει καὶ ὁ δεύτερος δικτάτορας τὸ 1974.