Ἡ προσεκτικὴ μελέτη τῶν ἀντιδράσεων τοῦ Ναπολεοντίσκου τὸ πεντάμηνο δείχνει ἕνα πρᾶγμα, τὴν ἀπόλυτη δέσμευσή του ἀπέναντι στὶς ἐξαρτήσεις του, καθὼς χάνει πλέον καὶ τὴν ὑποστήριξη στὸ κόμμα του∙ κανένας σχεδὸν ὑπουργὸς ἢ βουλευτής του δὲν ἐμφανίζεται στὰ κανάλια, ὅταν διαγκωνίζονταν στὴν οὐρὰ τὸ ποιὸς θὰ πρωτοβγεῖ, ἐνῶ στὶς ἰδιωτικές τους συζητήσεις εἶναι κατηφεῖς καὶ περίλυποι. Ὅλοι ἀποδέχονται ὅτι οἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται ἀπὸ ἕναν στενὸ κύκλο συμβούλων στοῦ Μαξίμου, μὲ ἐλάχιστη σχέση μὲ τὴν Κοινοβουλευτικὴ Ὁμάδα καὶ τὸ κόμμα, ἐνῶ μοναδικὴ ἐξαίρεση ἀποτελοῦν οἱ ὀπαδοὶ τῆς δραχμῆς οἱ ὁποῖοι καὶ φαίνεται ὅτι δικαιώνονται, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἐξαφανίσθηκαν καὶ ἀποφεύγουν τὶς δημόσιες ἐμφανίσεις τους∙ οὔτε στὸ πραξικόπημα καὶ στὴν πτώση τῆς χούντας δὲν εἶχαν κλείσει οἱ τράπεζες.