Στὴν ἀδιαλλαξία καταφεύγει ὁ Ναπολεοντίσκος, ἀπορρίπτοντας καὶ τὴν νέα πρόταση τοῦ Ζὰν Κλὼντ Γιοῦνκερ καὶ ἐπιμένοντας στὸ δημοψήφισμα∙ ἡ χώρα καταστρέφεται καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται καθόλου, ἢ μᾶλλον ἀποδεικνύει ὅτι αὐτὸς ἦταν ὁ σκοπός του ἀπ’ τὴν ἀρχή, ἡ χρεωκοπία τῆς Ἑλλάδος καὶ ἡ διάλυση τῆς Εὐρωζώνης. Σὲ κάποιο βαθμὸ τὸ πέτυχε, διότι προκάλεσε τὴν χειρότερη κρίση στὴν Εὐρώπη τὰ 58 χρόνια ἀπ’ τὴν ἵδρυση τῆς Κοινῆς Ἀγορᾶς, ἀλλὰ δὲν ὑπολόγισε δύο πράγματα, αὐτὸς καὶ οἱ ἀτλαντικοὶ κερδοσκόποι ποὺ τὸν καθοδηγοῦν: πρῶτον, τὴν ὕπαρξη τῶν μηχανισμῶν ἀντιστάσεως τῆς Εὐρωζώνης, ὅπως τοὺς παρουσίασαν οἱ ἡγέτες της καὶ ὅπως φάνηκε ἀπ’ τὴν ἐκτόνωση τῆς πτώσεως στὰ Χρηματιστήρια∙ δεύτερον, τὶς ἀντιδράσεις στὴν Ἑλλάδα, διότι κανεὶς δὲν εἶναι διατεθειμένος νὰ αὐτοκτονήσει μαζί του. Ἤδη οἱ ἀντιδράσεις εἶναι πολλὲς καὶ μέσα στὴν Κοινοβουλευτική του Ὁμάδα περισσότερες∙ δὲν εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ φθάσουμε στὸ δημοψήφισμα.