Ἡ συμφωνία θέτει ὡς ἀναγκαία καὶ ἱκανὴ συνθήκη τὴν ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας, μέσα ἀπ’ τὶς μεταρρυθμίσεις ἀλλὰ περισσότερο μὲ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀξιοπιστίας τῆς Ἑλλάδος στοὺς οἰκονομικοὺς κύκλους∙ χωρὶς ἀνάπτυξη, ὅση βοήθεια κι ἂν πάρει ἡ χώρα, θὰ ξανακυλίσει στὴν χρεωκοπία, διότι ὅλα θὰ ἀναλωθοῦν στὸν καιάδα τοῦ κομματισμοῦ καὶ τοῦ παρασιτισμοῦ. Ἡ ἀξιοπιστία ἔχει ἀπωλεσθεῖ ἀπ’ τὸ πρόσωπο τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ εἶναι ζήτημα τὸ ἂν ἐπανακτᾶται σὲ σύντομο χρόνο∙ ὁ Ναπολεοντίσκος ξόδεψε τὸ πολιτικό του κεφάλαιο σὲ ἀμετροέπεια καὶ ψευδολογία, ἀλλὰ ἔχει ὑποχρέωση νὰ σηκώσει τῆς ἐγκρίσεως τῶν μέτρων ἀπ’ τὴν Βουλή, ἔστω καὶ μὲ κολωβομένη κοινοβουλευτικὴ δύναμη. Μετὰ ἀποχωρεῖ, δότι ἡ ἀποκατάσταση τῆς ἀξιοπιστίας στὴν οἰκονομία ἀπαιτεῖ ἄλλο πρόσωπο, ἄφθαρτο μὲ σαφῆ εὐθύτητα λόγου.