Οἱ προοπτικὲς γιὰ τὴν οἰκονομία διαγράφονται σχετικὰ αἰσιόδοξες, μετὰ τὴν τηλεοπτικὴ συζήτηση τῶν δύο ἀρχηγῶν∙ ὁ Εὐάγγελος Μεϊμαράκης ἦταν σαφὴς καὶ εἰλικρινὴς στὴν ἐπεξήγηση τῆς οἰκονομικῆς του πολιτικῆς, ἐνῶ καὶ ὁ Ἀλέξης Τσίπρας ἦταν ἀρκετὰ ἐνδοτικὸς ὡς πρὸς τὴν ἀριστερὴ ἀπόκλισή του. Τὰ ἀκραῖα μέτρα τοῦ ἑπταμήνου μᾶλλον ἀποκλείονται, ὅπως τουλάχιστον δεσμεύθηκε, ἀλλὰ παραμένουν οἱ ἀντιρρήσεις στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ δὲν ἔδωσε ἐγγυήσεις ὁ ἴδιος ὅτι εἶναι πιστοὶ ὅλοι οἱ βουλευτές του, ὅταν μάλιστα, ἔχουν προαναγγείλει στὴν ἀμφισβήτησή του προεκλογικά∙ οἱ ἀντιδράσεις τῶν ἐπενδυτῶν θὰ κριθοῦν φυσικὰ ἀπ’ τὸ ἔργο τῆς νέας κυβερνήσεως καὶ ἀπ’ τὴν ἱκανότητά της ἀποδεσμεύσεως τῶν ἀποκρατικοποιήσεων, τῆς ἀπορροφήσεως τῶν κοινοτικῶν κονδυλίων καὶ τῆς πολιτικῆς σταθερότητος πολὺ περισσότερο. Πάντως εἶναι δύσκολο νὰ ἐπαναληφθεῖ ἡ λοιμικὴ τοῦ ἑπταμήνου, ὅταν καὶ ἡ Εὐρώπη διαθέτει ἀρκετοὺς μηχανισμοὺς γιὰ ἔλεγχο τῆς οἰκονομικῆς πολιτικῆς τῶν ἑταίρων της.