Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση διέρχεται τὴν κρίσιμη καμπή της, μὲ ἀφορμὴ τὸ προσφυγικὸ καὶ ὄχι τὰ οἰκονομικά, ὅπως πιστευόταν μέχρι τώρα∙ Γερμανία, Γαλλία καὶ νότιες χῶρες συμφωνοῦν στὴν ποσοτικὴ κατανομὴ τῶν προσφύγων, παρὰ τοὺς παροδικοὺς περιορισμοὺς στὴν εἴσοδό τους καὶ ἐμφανίζονται οἱ συνεχιστὲς τῶν φιλελευθέρων ἀξιῶν τῆς Εὐρώπης∙ Βρεταννία, Δανία καὶ ἀνατολικοευρωπαϊκὲς ἀρνοῦνται τὴν ἀποδοχὴ προσφύγων, γεγονὸς ποὺ τὶς φέρει σὲ σύγκρουση μὲ τὴν πρόσφατη ἱστορία τους καὶ τὴν εὐνοϊκὴ ὑποδοχὴ τῶν ἴδιων ὡς προσφύγων, μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ σοβιετικοῦ συστήματος, στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη. Οἱ ὑπουργοὶ Ἐσωτερικῶν ἀποφάσισαν τὴν ἄσκηση αὐστηροῦ ἐλέγχου στὰ πλωτὰ μέσα τῆς Φρόντεξ στὴν Μεσόγειο, γιὰ πρώτη φορά, μὲ δικαιοδοσία κατασχέσεώς τους καὶ κρατήσεως τῶν διακινητῶν∙ στὶς ἀνατολικοευρωπαϊκὲς χῶρες ὅμως τὰ πράγματα εἶναι πολὺ δύσκολα, διότι τὰ ἐθνικιστικὰ κόμματα ἀπειλοῦν μὲ ἀνατροπὴ τὶς κυβερνήσεις τους, ἐὰν ὑποχωρήσουν, ἀλλὰ οἱ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι θέτουν σαφῆ ὅρια.