Ἡ πανωλεθρία τῶν δημοσκοπήσεων, δεύτερη φορὰ μετὰ τὸ δημοψήφισμα, εἶναι γεγονὸς εὐρύτερης πολιτικῆς σημασίας∙ ὄχι ὅτι ἦταν ποτὲ ἀντικειμενικές, διότι πάντοτε ἐξυπηρετοῦσαν στὴν χώρα μας τὰ συμφέροντα τῆς ἀτλαντικῆς διαπλοκῆς, ἀλλὰ ὄχι καὶ μέχρις αὐτοῦ τοῦ σημείου. Οἱ λόγοι τῆς ἀποτυχίας πολλοί, μὲ πρῶτον τὴν ἐμφανῆ μεροληψία τῶν δημοσκοπούντων καὶ τῶν ἐντολέων τους, ὅταν π.χ. τὰ φαινόμενα διαφθορᾶς καὶ ἤθους, ὅπως τοῦ παπποῦ, τοῦ Χὶλλ μὲ τὴν σύζυγο τοῦ πρωθυπουργοῦ, καὶ τῶν διακοπῶν του σὲ ἀνθρώπους τῆς λίστας Λαγκὰρντ δὲν τὰ πρόβαλαν καθόλου∙ φυσικὸ εἶναι τὰ κατώτερα εἰσοδηματικὰ στρώματα νὰ τοὺς περιφρονοῦν καὶ νὰ ἀπαντοῦν στὶς ἐρωτήσεις τους μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Δὲν ἔχουν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα.