Οἱ διαφοροποιήσεις διεθνῶς ἀπέναντι στὸ θέμα τῶν προσφύγων διαμορφώνουν νέα δυναμικὴ παγκοσμίως∙ οἱ περισσότεροι πρόσφυγες προέρχονται ἀπ’ τὴν Συρία καὶ τὴν Μέση Ἀνατολή, ἀλλὰ οἱ μουσουλμανικὲς χῶρες τῆς περιοχῆς καὶ τὰ πλούσια ἐμιρᾶτα δὲν τοὺς δέχονται, ἂν καὶ χρησιμοποιοῦν μαζικὰ μετανάστες τους ὡς φθηνὴ ἐργασία, ἐνῶ καὶ ἡ Τουρκία τοὺς προωθεῖ συστηματικὰ πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Εὐρώπη. Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες, ἂν καὶ εἶναι οἱ ὑπεύθυνες γιὰ τὸν ἐμφύλιο στὴν χώρα, μὲ τὴν χρηματοδότηση τῶν ἰσλαμικῶν ὁμάδων, διατηροῦν κλειστὰ τὰ σύνορά τους καὶ ὑπόσχονται γιὰ τὸ ἑπόμενο ἔτος τὴν αὔξηση τοῦ ποσοστοῦ μεταναστεύσεως, ἀλλὰ οἱ Ρεπουμπλικανοὶ ἀπειλοῦν μὲ ἀπόρριψη τῆς προτάσεως στὸ Κογκρέσσο∙ ἀντιθέτως ἡ Ρωσία δέχεται πρόσφυγες, ἐνῶ ἀρνοῦνται οἱ κομμουνιστικογενεῖς τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Ἡ στάση ὅλων εἶναι ἀντανάκλαση τῆς κοινωνικῆς δομῆς καὶ τῆς ἀνοχῆς τους πρὸς τὸ διαφορετικό∙ ἡ Γερμανία ἀνοίγει τὸν δρόμο τῆς ἀνοικτῆς κοινωνίας.