Στοὺς οἰκονομικοὺς κύκλους ἐπικρατεῖ ἀπαισιοδοξία γιὰ τὴν ἀποφασιστικότητα τῆς κυβερνήσεως στὴν ἀντιμετώπιση τῶν ἐπειγόντων προβλημάτων∙ οἱ ἴδιοι στὶς ἴδιες θέσεις καὶ τὸ χειρότερο ἡ ἴδια νοοτροπία, ἂν ὄχι καὶ οἱ ἀτλαντικὲς ἐξαρτήσεις, ἀλλὰ αὐτὸ γιὰ ἀργότερα… Ὁ Ναπολεοντίσκος δὲν ἐνδιαφέρθηκε καθόλου γιὰ νέα πνοὴ στὴν πολιτική του καὶ ἐμφύσηση πνεύματος αἰσιοδοξίας στὸν κόσμο καὶ περισσότερο στὴν ἀγορὰ καὶ στοὺς μικρομεσαίους∙ ἀντιγράφει τὸν πρὸ ἐννεαμήνου ἑαυτό του, ἀλλὰ μὲ εὐρωπαϊκὴ ἀπόκλιση καὶ διατήρηση ὅμως τῶν ἴδιων ἐπιφυλάξεων γιὰ τολμηρὰ βήματα. Οἱ ἑταῖροι ἐμφανίζονται πρόθυμοι βοηθῆσαι στὴν χώρα, ἀλλὰ «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει»∙ φαίνεται ὅτι οἱ ἐσωκομματικὲς δεσμεύσεις παραμένουν πανίσχυρες καὶ γι’ αὐτὸ ἐπιλέγει τὴν συνεργασία μὲ τὴν ἀκροδεξιὰ καὶ ἀποφεύγει τὸν διάλογο, ἔστω καὶ τυπικὸ μὲ τὶς ἄλλες δυνάμεις γιὰ τὴν δημιουργία κλίματος ἀνατάσεως ἢ τουλάχιστον αἰσιοδοξίας. Δὲν γίνεται ἡ ἔξοδος ἀπ’ τὴν κρίση μὲ θνησιγενῆ ἡμίμετρα.