Οἱ ἐσωκομματικοὶ ἀντίπαλοι

Οἱ ἀντιδράσεις τοῦ πρωθυπουργοῦ σὲ ὅλα τὰ θέματα, ἀπ’ τὴν Νέα Ὑόρκη καὶ τὶς ἀντιγερμανικὲς κορῶνες μέχρι τὴν παραλυσία τῆς κυβερνήσεως, διέπονται ἀπὸ ἕνα πρᾶγμα, ἀπ’ τὸν πανικό του ἀπέναντι στὴν ἐσωκομματικὴ ἀντιπολίτευση∙ στὴν ὁμαδα τῶν 53 δὲν κρύβουν τὴν ἀντίθεσή τους στὴν ἀποδοχὴ τοῦ τρίτου μνημονίου καὶ στὴν φοροκαταιγίδα, χειρότερα, ἰσχυρίζονται οἱ ἴδιοι, καὶ ἀπ’ τὴν ἀριστερὴ πλατφόρμα τοῦ ἑξαμήνου. Ὁ χρόνος ἐκδηλώσεως τῆς ἀντιθέσεώς τους στὴν κυβερνητικὴ πολιτικὴ δὲν ἀποκαλύπτεται, ἀλλὰ κυμαίνεται ἀπ’ τὴν ψηφοφορία τῆς Κυριακῆς γιὰ τὸν πρόεδρο τῆς Βουλῆς, ὡς ἀκροβολισμὸς μᾶλλον, τὶς προγραμματικὲς δηλώσεις καὶ τὴν ψήφιση τῶν προαπαιτουμένων ὡς μαζικὸ βομβαρδισμό∙ ὁ Ναπολεοντίσκος γνωρίζει, φαίνεται, τὶς κινήσεις αὐτὲς καὶ προετοιμάζει τὴν ἀπάντησή του. Ὡς πρῶτο δεῖγμα θεωροῦν τὴν ἀμήχανη καὶ οἰκτρὴ ἐμφάνισή του στὸ Ἵδρυμα Κλίντον καὶ τὴν ἀποφυγή του, τὴν ἄκρως ἐξευτελιστική, τοῦ νὰ ταχθεῖ ὑπὲρ τῶν ξένων ἐπενδύσεων.