Ἡ ἐπιρροὴ τῆς Τύχης στὴν πορεία τῶν πραγμάτων σὲ Ἕλληνες καὶ βαρβάρους ἀπασχολεῖ τὸν Πλούταρχο στὰ ἠθικά του περὶ Ἀλεξάνδρου∙ ἔχει ἀναφερθεῖ σὲ ὅλες τὶς δύσκολες στιγμὲς τοῦ μεγάλου στρατηλάτου. «Τίς οὖν οὐκ ἂν εἴποι τότε παρὼν ἀκίνδυνος θεατής»∙ ποιὸς δὲν θὰ πεῖ ὅτι ἦταν παρὼν ὡς ἀκίνδυνος θεατής, στὸν τραυματισμό του στὴν Βακτηριανή. «Ὅτι Τύχης μέγαν ἀγῶνα κατ’ Ἀρετῆς θεᾶται, καὶ τὸ μὲν βάρβαρον παρ’ ἀξίαν ἐπικρατεῖ διὰ Τύχην»∙ ὅτι παρακολουθεῖ τὸν μεγάλο ἀγῶνα τῆς Τύχης κατὰ τῆς Ἀρετῆς, καὶ τὸ μὲν βάρβαρο ἐπικρατεῖ παρὰ τὴν ὀλιγώτερη ἀξία του γιὰ λόγους Τύχης. «Τὸ δ’ Ἑλληνικὸν ἀντέχει παρὰ δύναμιν δι’ Ἀρετὴν, κἂν μὲν ἐκεῖνοι περιγένωνται»∙ τὸ δὲ Ἑλληνικὸ ἀντέχει καὶ στὴν μεγαλύτερη δύναμη, ὅταν ἐκεῖνοι προσωρινὰ ἐπικρατήσουν. «Τύχης καὶ δυνάμεως φθονεροῦ καὶ νεμέσεως εἶναι τὸ ἔργον»∙ διότι τὸ ἔργο τους εἶναι ἀποτέλεσμα Τύχης καὶ φθονερᾶς δυνάμεως.