Τὴν προσωπολατρεία ἐπιλέγει ὁ Ναπολεοντίσκος ὡς τελευταία καταφυγή, μὲ τὴν ἐλπίδα ἀποπροσανατολισμοῦ τῆς κοινῆς γνώμης καὶ πολώσεως τῆς πολιτικῆς ζωῆς∙ γνωρίζει ἄριστα δύο πράγματα, τὴν ἔκταση καὶ τὸ βάθος τῆς φοροκαταιγίδας, ὅπως καὶ τὸ τεράστιο κύμα τῶν πολιτικῶν καὶ κοινωνικῶν ἀντιδράσεων. Περισσότερο ὅμως φοβᾶται τὶς ἐσωκομματικὲς ἐκρήξεις καὶ γι’ αὐτὸ ἐξαγγέλλει τὴν ριζικὴ ἀναδιάρθρωση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, μὲ σκοπὸ τὴν μετατροπή του σὲ προσωπικό του κόμμα∙ τὴν πρώτη ψυχρολουσία τὴν εἶχε στὴν Κεντρικὴ Ἐπιτροπή, μὲ τὸ ἀπλανὲς καὶ ψυχρὸ βλέμμα τῶν μελῶν της ἀπέναντι στὶς ἀντιδεξιὲς κορῶνες του. Οἱ περισσότεροι τοῦ θύμισαν τὴν στάση τῶν συντρόφων του τῆς ἀριστερῆς πλατφόρμας στὴν προηγούμενη κυβέρνηση∙ μᾶλλον ξεφυτρώνουν καὶ νέες συνιστῶσες…