Ἡ μελέτη τοῦ Πλουτάρχου, γιὰ «τὴν σύγκριση τῶν Ἀθηναίων εἰς τὸ κατὰ πόσον ἦταν ἐνδοξότεροι στὸν πόλεμο ἢ στὴν σοφία», εἶναι ἐνδεικτικὴ τῶν ἀναζητήσεων ἐπὶ ῥωμαιοκρατίας∙ ἡ μίμηση τῶν Ἑλλήνων ἦταν τὸ μέλημα τῶν Ῥωμαίων. «Ταῦτ’ ὀρθῶς μὲν ἐκεῖνος εἶπε πρὸς τοὺς μεθ’ ἑαυτὸν στρατηγούς»∙ αὐτὰ μὲν καλῶς εἶπε, ἔχει χαθεῖ ὅμως ἡ ἀρχὴ τοῦ κειμένου ἀλλὰ ἀναφέρεται στὸν Θεμιστοκλῆ, πρὸς τοὺς στρατηγούς του. «Οἷς πάροδον ἐπὶ τὰς ὕστερον πράξεις ἴδομεν ἐξελάσας τὸν βάρβαρον καὶ τὴν Ἑλλάδα ἐλευθερώσας»∙ πρὸς τοὺς ὁποίους ἔδωσε ἀφορμὴ γιὰ τὶς μετέπειτα πράξεις του, ἀφοῦ ἔδιωξε τὸν βάρβαρο, τοὺς Πέρσες, καὶ ἐλευθέρωσε τὴν Ἑλλάδα. «Ὀρθῶς δ’ εἰρήσεται καὶ τοὺς ἐπὶ τοῖς λόγοις μέγα φρονήσας»∙ καλῶς δὲ θὰ λεχθεῖ, γιατὶ καὶ στὴν ὁμιλία διακρίθηκε. «Ἂν γὰρ ἀνέλῃς τοὺς πράττοντας, οὐχ ἕξεις τοὺς γράφοντας»∙ ἐὰν λοιπὸν ἐξοντώσεις τοὺς πράττοντες δὲν ἔχουν ἀντικείμενο οἱ γράφοντες.