Μὲ ἀναφορὰ στοὺς ἱστορικοὺς τῆς κλασικῆς ἐποχῆς ἐπιχειρεῖ τὴν κριτική του ὁ Πλούταρχος γιὰ τὴν περίοδο τῆς ἀκμῆς τῶν Ἀθηνῶν∙ εἶναι πάρα πολλοὶ οἱ ἱστορικοὶ ποὺ ἔγραψαν γιὰ τὰ γεγονότα τοῦ πέμπτου καὶ τετάρτου αἰῶνος. «Ξενοφῶν μὲν γὰρ αὐτὸς ἑαυτοῦ γέγονεν ἱστορία, ἃ ἐστρατήγησε καὶ κατώρθωσε»∙ διότι ὁ μὲν Ξενοφῶν ἔγινε ἱστορικὸς τοῦ ἑαυτοῦ του, γιὰ ὅσα ἐστρατήγησε καὶ κατώρθωσε. «Καὶ Θεμιστογένει περὶ τούτων συντέταχθαι τῷ Συρακοσίῳ, ἵνα πιστότερος ᾖ διηγούμενος ἑαυτὸν ὡς ἄλλον, ἑτέρῳ τὴν τῶν λόγων δόξαν χαριζόμενος»∙ καὶ ἔγραψε ὡς ὁ Θεμιστογένης ὁ Συρακόσιος, γιὰ νὰ εἶναι πειστικότερος ὁ ἴδιος στοὺς ἄλλους στὴν διήγησή του, χαρίζοντας τὴν δόξα τῆς ἱστορίας του σὲ ἄλλον. «Οἱ δ’ ἄλλοι πάντες ἱστορικοί, Κλεινόδημοι Δίυλλοι Φιλόχορος Φύλαρχος»∙ ὅλοι δὲ οἱ ἄλλοι ἱστορικοί, Κλεινόδημοι, Δίυλλοι, Φιλόχορος, Φύλαρχος. Σώζονταν τὰ ἔργα αὐτῶν τῶν ἱστορικῶν στὴν ἐποχή του καὶ αὐτὸς τὰ μελέτησε.