Σὲ κατάσταση καταθλίψεως ἔχει σχεδὸν ἔχει περιέλθει ὁ Ναπολεοντίσκος, καθὼς σκέπτεται τὰ προβλήματα τῆς ἐπιβιώσεώς του στὸ Κοινοβούλιο∙ ἡ ψυχρολουσία τοῦ πρώτου συμβούλου του κατὰ τὴν συζήτηση στὴ Βουλὴ τοῦ νομοσχεδίου γιὰ τὰ κανάλια καὶ ἡ ἄγνοια τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος, ἀπ’ τὸν καθηγητὴ τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαίου καὶ ὑπουργοῦ Ἐργασίας, εἶχε πολὺ ἄσχημο ἀντίκτυπο στοὺς κυβερνητικοὺς βουλευτές. Οἱ περισσότεροι εἶδαν τὴν ἀλαλία τῶν ὑπουργῶν ἀπέναντι στὸν βομβαρδισμὸ τῆς ἀντιπολιτεύσεως καὶ ἔμειναν ἄναυδοι∙ «καλὰ ἔτσι νομοθετοῦμε», ἐκμυστηρευόταν ὁ ἕνας στὸν ἄλλον∙ «τὸ νὰ μὴν γνωρίζουν τὸ κοινοτικὸ δίκαιο, δικαιολογεῖται, ἔλεγε ἄλλος, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὸ ἑλληνικό». Ἡ δυπιστία φώλιασε γιὰ καλὰ στὶς καρδιὲς ὅλων τους καὶ δὲν ξεριζώνεται εὔκολα.