Ἡ εὐαισθησία τῶν Εὐρωπαίων ἀπέναντι στὸ προσφυγικὸ πρόβλημα ἔχει δοκιμασθεῖ ἀρκετὰ καὶ ὑστερεῖ∙ στὴν Γερμανία, τὴν μεγάλη χώρα καταλήξεως τῆς ροῆς τους, μετὰ τὴν θαρραλέα στάση τῆς Ἀγκέλας Μέρκελ μὲ τὸ ἄνοιγμα τῶν συνόρων, οἱ ἀντιδράσεις τῆς ἀκροδεξιᾶς ἦταν πολλές, καὶ μόλις προχθὲς συμφώνησαν οἱ Χρισταινοδημοκράτες μὲ τοὺς Χριστιανοκοινωνιστὲς γιὰ ἑνιαία στάση. Οἱ πρώην κομμουνιστικὲς χῶρες πρωτοστατοῦν στὴν ἄρνησή τους ἀπέναντι στοὺς δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ὅταν εἴκοσι πέντε χρόνια πρὶν οἱ κάτοικοί τους γίνονταν δεκτοὶ στὴν Δύση ἀρκετὰ εὐνοϊκά∙ στὴν Βρεταννία, κοιτίδα τοῦ σύγχρονου ἀντιπροσωπευτικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ, ἡ κυβέρνηση ἔχει ὑψώσει τείχη καὶ δέχεται πρόσφυγες μὲ τὸ σταγονόμετρο, ἐνῶ τὰ ρατσιστικὰ φαινόμενα στὴν κοινωνία της πολλαπλασιάζονται∙ κάποιοι σαιξπηρικοὶ ἠθοποιοὶ σώζουν τὴν τιμὴ τῆς χώρας κηρύσσοντας ἐκστρατεία ὑπὲρ τῶν προσφύγων καὶ καταδικάζοντας τὴν κυβερνητικὴ πολιτική∙ στὴν Ἀμερικὴ ἐπικρατεῖ πλήρης ἀδιαφορία, ἐνῶ αὐτοὶ προκάλεσαν τὸ πρόβλημα μὲ τοὺς ἀεροπορικοὺς βομβαρδισμούς τους.