Τὴν σύγκριση τῆς ζωγραφικῆς μὲ τὴν ποίηση ἐπιχειρεῖ ὁ Πλούταρχος ὡς πρὸς τὴν παρουσίαση τῶν γεγονότων∙ ἡ σύνθεση τῶν διαφόρων τεχνῶν στὴν κοινωνικὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, στὸν πολιτισμὸ ὅπως τὸν λέμε στὶς μέρες μας, εἶναι τὸ ἀντικείμενο τῆς μελέτης τοῦ ἱστορικοῦ καὶ φιλοσόφου τῆς ρωμαϊκῆς ἐποχῆς. Στὸν πίνακα τοῦ Εὐφράνορος, μὲ τὴν μάχη τῆς Μαντινείας, ἀναφέρεται, «πλὴν ὁ Σιμωνίδης τὴν μὲν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπῶσαν προσαγορεύει»∙ ἀλλὰ ὁ Σιμωνίδης τὴν μὲν ζωγραφικὴ ἀποκαλεῖ σιωπῶσα ποίηση. «Τὴν δὲ ποίησιν ζωγραφίαν λαλοῦσαν»∙ τὴν δὲ ποίηση ζωγραφικὴ ὁμιλοῦσα. «Ἃς γὰρ οἱ ζωγράφοι πράξεις ὡς γινομένας δεικνύουσι, ταύτας οἱ λόγοι γεγενημένας διηγοῦνται καὶ συγγράφουσιν»∙ διότι ὅσες πράξεις ὡς γινομένας παρουσιάζουν οἱ ζωγράφοι, αὐτὲς μὲ τὸν λόγο τὶς διηγοῦνται καὶ τὶς γράφουν. Καὶ σὲ ἄλλα σημεῖα τῶν «ἠθικῶν» του ἀναφέρει, ὅτι, «τὴν ποιητικὴν ὅτι μιμητικὴ τέχνη καὶ δυναμίς ἐστιν ἀντίστροφος τῇ ζωγραφίᾳ», (17φ).