Ἡ ἀξιολόγηση συνεχίζεται μετ’ ἐμποδίων, ἀλλὰ δὲν εἶναι σαφὲς ἂν πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ προέρχονται ἀπ’ τὰ δημοσιονομικὰ ἢ εἶναι συνέπεια τῆς πολιτικῆς ἀσταθείας τῆς χώρας∙ βρισκόμαστε στὸ ἴδιο σημεῖο μὲ πέρυσι, μὲ μία διαφορά, τότε ἡ οἰκονομία ἦταν σὲ ἀνοδικὴ πορεία, ἀλλὰ ἡ ἐμμονὴ τοῦ Ναπολεοντίσκου γιὰ ἐκλογὲς ἐπανέφερε τὴν ὕφεση καὶ τὴν κοινωνικὴ ἐξαθλίωση. Οἱ Εὐρωπαίοι φοβοῦνται τρία πράγματα, πρῶτον, τὴν ἀσυνέπεια τοῦ Ναπολεοντίσκου καὶ τὴν ἐπίκληση πολιτικῆς λύσεως ποὺ στὴν πραγματικότητα ὑποκρύπτει τὸν φόβο του, ὅτι δὲν ψηφίζονται στὴν Βουλὴ τὰ μέτρα ποὺ ἔχει δεσμευθεῖ∙ δεύτερον, τὴν ἐκτροπή της σὲ ἀντιδημοκρατικὲς μεθοδεύσεις καὶ σχέσεις μὲ τὴν τρομοκρατία∙ τρίτον, τὶς ἀδικαιολόγητες ὑποσχέσεις της σὲ κερδοσκοπικὰ κεφάλαια μὲ γνωστὲς δεσμεύσεις τους μὲ τοὺς Τζιχαντιστές. Αὐτὰ ὅλα ὑποχρεώνουν τοὺς Εὐρωπαίους νὰ ζητοῦν πολὺ περισσότερες ἐγγυήσεις, ἔστω κι ἂν γνωρίζουν ὅτι ὁ πρωθυπουργὸς δύσκολα πολὺ μπορεῖ νὰ τὶς τηρήσει.