Ἡ ἐθνικὴ ἀπομόνωση τῆς χώρας ἀποδεικνύεται πολύπλευρη, ὄχι μόνο ἐξ αἰτίας τῆς ἀλλοπρόσαλλης ἀριστερῆς πολιτικῆς τοῦ Ναπολεοντίσκου τὸ δεκάμηνο καὶ τῆς ἀνοχῆς του στὶς διασυνδέσεις μὲ τὴν τρομοκρατία, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπικινδυνότητός του γιὰ τὴν ἀσφάλεια στὴν περιοχὴ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου∙ οἱ δηλώσεις του στὴν Ἄγκυρα, δὲν προκάλεσαν μόνο τὴν δικαιολογημένη ἀντίδραση στὴν Κύπρο καὶ στὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὴν ἐνδοτικότητά του στὰ ἐθνικά μας θέματα, ἀλλὰ καὶ στοὺς Εὐρωπαίους οἱ ὁποῖοι ἔχουν πολλὲς καὶ δημοσιοποιημένες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν πολιτικὴ τῆς Ἄγκυρας. Ἡ Ἀγκέλα Μέρκελ δὲν ἐπέτυχε τὴν «προσαρμογὴ» τῆς Τουρκίας στὴν εὐρωπαϊκὴ πολιτική, διότι διατηρεῖ τὶς βλέψεις της γιὰ ἡγεμονικὸ ρόλο στὴν περιοχή∙ ἔρχεται ὁ Ἕλληνας πρωθυπουργός, ὁλόγυμνος ἀπὸ οἰκονομικῆς καὶ ἐθνικῆς πλευρᾶς, καὶ κάνει τὸν γενναιόδωρο ἐξ ὀνόματος καὶ τῶν Εὐρωπαίων. Κάτι ἄλλο συμβαίνει, πολὺ ὑπόγειο, τὸ ὁποῖο προβληματίζει τὶς Βρυξέλλες, ἐπιπροσθέτως πρὸς τὶς τρομοκρατικὲς διασυνδέσεις.