Τὸν συνδυασμὸ τοῦ λόγου μετὰ τοῦ μέλους, τῆς ἁρμονίας καὶ τοῦ ῥυθμοῦ, ὅπως γράφει ὁ Πλάτων, τὸν θεωροῦσαν ἄρρηκτα δεμένο στὴν ἐπικοινωνία τοῦ ἀνθρώπου ἀπ’ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου∙ ὁ προφορικὸς πολιτισμὸς στὴν διαδρομή του εἶχε θεμέλιο λίθο του τὴν μουσικὴ ἁρμονία τοῦ λόγου∙ «Ἡ δὲ Κόριννα τὸν Πίνδαρο, ὄντα νέον ἔτι καὶ τῇ λογιότητι σοβαρῶς χρώμενον»∙ ἡ δὲ Κόριννα, μεγάλη λυρικὴ ποιητὴς τῆς Βοιωτίας, πρὸς τὸν Πίνδαρο, ὄντα νέο καὶ ἀσχολούμενο σοβαρὰ μὲ τὴν ποίηση. «Ἐνουθέτησεν ὡς ἄμουσον ὄντα καὶ μὴ ποιοῦντα μύθους»∙ ἐνουθέτησε ὅτι ὅπως εἶναι ἄμουσος νὰ μὴν φτιάχνει ἱστορίες. «Ὃ τῆς ποιητικῆς ἔργον εἶναι συμβέβηκε, γλώσσας δὲ καὶ καταχρήσεις καὶ μεταφορὰς καὶ μέλη καὶ ῥυθμοὺς ἡδύσματα τοῖς πράγμασιν ὑποτιθέντα»∙ ὅτι ἔργο τῆς ποιήσεως συμβαίνει νὰ εἶναι, λέξεις, ὅπως καὶ ἐξαιρέσεις καὶ μεταφορὲς νοημάτων καὶ μέλη καὶ γλυκύτητα τῶν ῥυθμῶν προσαρμοσμένα στὰ ἐξιστορούμενα πράγματα.