Ἡ πολιτικὴ ρευστότης εἶναι διάχυτη καὶ ὅλοι συζητοῦν γιὰ τὴν ἑπομένη ἡμέρα, μετὰ τὴν ἀποτυχία τοῦ Ναπολεοντίσκου μὲ τὸ Συμβούλιο τῶν ἀρχηγῶν∙ τὸ ἀσφαλιστικὸ καὶ τὸ ἀγροτικὸ δὲν περνᾶνε στὴν Βουλή, μὲ τὶς φυγόκεντρες τάσεις κλιμακούμενες στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἐνῶ στὶς συζητήσεις στὶς Βρυξέλλες βρέθηκε ἐντελῶς ἀπομονωμένος, γιὰ τὸ προσφυγικὸ καὶ τὸ τρομοκρατικό. Οἱ Εὐρωπαῖοι τὸν βλέπουν πλέον, ὄχι μόνο ὡς παροδικὸ στὴν πρωθυπουργία –γιατὶ ἀπ’ τὴν ἀρχὴ δὲν εἶχαν καθόλου ἐμπιστοσύνη στὴν πολιτική του ἰσχύ-, ἀλλὰ καὶ ἄκρως ἀνίκανο, ἂν ὄχι τίποτε ἄλλο, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς τρομοκρατίας∙ οἱ ἀναφορὲς στὴν ἀνάγκη ἑνοποιήσεως τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ἀπ’ τὸν Ντόναλντ Τοὺσκ εἶναι σαφέστατες, διότι ἀφοροῦν τὴν διαδρομὴ τῶν μεταναστῶν καὶ τρομοκρατῶν μαζί τους. Ἡ Εὐρώπη ἀναλαμβάνει τὴν φύλαξη τῶν ἐξωτερικῶν της συνόρων, ὁπότε καὶ τῶν δικῶν μας μὲ τὴν Τουρκία∙ ἡ συστηματικὴ διερεύνηση τῶν ὅσων κάναμε ἀρχίζει.