Ἡ μεγάλη λυρικὴ ποιητὴς Κόριννα εἶχε συμβουλεύσει τὸν νεαρὸ Πίνδαρο ὅτι πρέπει νὰ πλάθει τὴν ποίηση μὲ μέτρο∙ ὁ Πίνδαρος ἀπήγγειλε τότε τοὺς πρώτους στίχους του στὴν Κόριννα. «Δειξαμένου δὲ τῇ Κορίννῃ, γελάσασα ἐκείνη τῇ χειρὶ δεῖν ἔφην σπείρειν, ἀλλὰ μὴ ὅλῳ τῷ θυλάκῳ»∙ τὸν ἄκουσε τότε ἡ Κόριννα, κι ἀφοῦ γέλασε εἶπε ὅτι μέ τὴν χεριὰ ρίχνουν τὸν σπόρο, κι ὄχι μὲ ὅλο τὸν σάκκο. «Τῷ γὰρ ὄντι συγκεράσας καὶ συμφορήσας πανσπερμίαν τινὰ μύθων ὁ Πίνδαρος εἰς τὸ μέλος ἐξέχεεν»∙ καὶ πράγματο διότι ὁ Πίνδαρος ἀφοῦ συνέθεσε καὶ συνέδεσε πανσπερμία ἀπ’ τοὺς μύθους διακρίθηκε διὰ τὸ μέλος τῆς ἁρμονίας του. «Ἀλλ’ ὅτι μὲν ἡ ποιητικὴ περὶ μυθοποιίαν ἐστί, καὶ ὁ Πλάτων εἴρηκεν»∙ ἀλλὰ τὸ ὅτι ἡ ποίησις ἀσχολεῖται μὲ τὴν μυθολογία, τὸ γράφει καὶ ὁ Πλάτων. Στὸν «Φαίδωνα», «ποιεῖν μύθους ἀλλ’ οὐ λόγους ὁ ποιητής».