Ἡ ἄνθησις τῆς δραματικῆς τέχνης τὴν κλασικὴ ἐποχὴ ἐθεωρήθη ὡς ἡ λυδία λίθος γιὰ τὴν ἀνάδειξη τοῦ μοναδικοῦ πολιτισμοῦ τῶν Ἀθηναίων∙ ἡ ἐνεργὸς συμμετοχὴ ὅλων, ἡ ἰσηγορία ἀποτέλεσε τὸ ὄχημα τῆς δημιουργικῆ των ἐκφράσεως. «Τῶν δὲ δραματοποιῶν τὴν μὲν κωμῳδιοποιίαν οὕτως ἄσεμνον ἡγοῦντο καὶ φορτικόν»∙ πολλοὶ ἀπ’ τοὺς δραματοποιοὺς θεωροῦσαν τὴν κωμῳδία ὡς ἄσεμνη καὶ κουραστική. «Ὥστε νόμος ἦν μηδὲν ποιεῖν κωμῳδίας Ἀρεοπαγίτην»∙ ὥστε ὑπῆρχε νόμος νὰ μὴν γράφει κανεὶς Ἀρεοπαγίτης κωμῳδίες, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν σώθηκε ἄγαλμα κωμικοῦ ποιητοῦ. «Ἤνθησε δ’ ἡ τραγῳδία καὶ διεβοήθη, θαυμαστὸν ἀκρόαμα καὶ θέαμα τῶν τότ’ ἀνθρώπων γενομένη»∙ ἄνθησε δὲ ἡ τραγῳδία καὶ ἐπιβλήθηκε, γενομένη θαυμάσιο ἀκρόαμα καὶ θέαμα τῶν συγχρόνων της. «Καὶ παρασχοῦσα τοῖς μύθοις καὶ τοῖς πάθεσιν ἀπάτην»∙ καὶ προσέφερε στοὺς μύθους καὶ στὰ πάθη ἀπάτη. Ἡ ἀναλογία τῶν δραματουργῶν στὸν συνολικὸ πληθυσμὸ εἶναι ἡ μεγαλύτερη στὴν παγκόσμια ἱστορία.