Ἡ συμφωνία γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τοῦ κλίματος χαιρετίσθηκε ὡς σημαντικὸ βῆμα ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές∙ ἦρθε πράγματι ὡς δῶρο θεοῦ, ὅταν ὅλες οἱ ἐνδείξεις ἦταν ἀντίθετες. Ἡ δέσμευση γιὰ περιορισμὸ τῆς αὐξήσεως τῆς μέσης θερμοκρασίας στοὺς ἑνάμισυ μὲ δύο βαθμούς Κελσίου, μέχρι τὸ 2100, ἡ διάθεση ἑκατὸ δις δολλαρίων βοήθειας πρὸς τοὺς φτωχοὺς γιὰ τὴν μετάβασή τους σὲ ἀνανεώσιμες πηγὲς ἐνεργείας, μαζὶ μὲ τὸν ὅρο τῆς ἐξισορροπήσεως τῶν ἐκπομπῶν ρύπων μὲ τὴν ἱκανότητα ἀπορροφήσεώς των ἀπ’ τὴν φύση, θεωροῦνται ἀποτελεσματικὰ μέτρα∙ οἱ ἡγέτες τῶν μεγάλων ὑποχώρησαν ἀπέναντι στὶς πιέσεις τῶν λαῶν τους. Ἕνα ὅμως εἶναι τὸ σοβαρὸ πρόβλημα, ἡ τήρησή της κυρίως ἀπ’ τὶς μεγάλες χῶρες, Ἀμερική, Ἰαπωνία, ποὺ εἶχαν καὶ τὶς περισσότερες ἐπιφυλάξεις. Ἀναμένουμε στὴν πράξη.