Ἡ ἀπαισιοδοξία ὅλων -ἐκτὸς ἀπ’ τὴν κατήφεια τοῦ Ναπολεοντίσκου- ἦταν τὸ συμπέρασμα τοῦ τριημέρου στὸ Νταβός∙ οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ ἀναλυτὲς δὲν μπόρεσαν νὰ καταλάβουν, -ἂν καὶ ἔλειψαν οἱ ἡγέτες πρώτης κατηγορίας-, γιατὶ δὲν ἀνακάμπτει ἡ παγκόσμιος οἰκονομία, ἐνῶ λαμβάνουν ὅσα μέτρα τοὺς παρέχει ἡ κοσμοθεωρία τους. Οἱ ἔγκυροι παρατηρητὲς ὅμως βλέπουν ὅτι οἱ σοφοὶ τοῦ ἑλβετικοῦ ὀρεινοῦ κέντρου ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν τὸ τί σημαίνει τέταρτη ἐπανάσταση∙ στὴν νεώτερη ἱστορία ἡ βιομηχανία πέρασε ἀπ’ τὶς ἐπαναστάσεις, τοῦ ἀτμοῦ, τοῦ σιδηροδρόμου, τοῦ αὐτοκινήτου καὶ τώρα ἀρχίζει ἡ ψηφιακή, ἡ ὁποία τὴν μόνη σχέση ποὺ ἔχει μὲ τὶς προηγούμενες εἶναι ἡ χρονολογική. Οἱ τρεῖς ἐπαναστάσεις ἀπαιτοῦσαν τὴν ἀπόλυτη καὶ πλήρη προσαρμογὴ τοῦ ἐργαζομένου στὸ πρόγραμμα, ἡ ψηφιακὴ ἐπιβάλλει τὴν δημιουργκὴ ἔκφραση τῶν ἐργαζομένων, τὴν παρουσίαση νέων προγραμμάτων ἀπὸ ὅλους, διότι ὅλοι οἱ ἐργαζόμενοι ἔχουν τὴν ἄνεση τῆς δημιουργικῆς προσφορᾶς.