Στὴν ἀπόλυτη ἀκινησία ὅλων τῶν προβλημάτων βρίσκεται ἡ χώρα, μετὰ τὴν πανωλεθρία τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς ἀγρότες καὶ τὸ κλείσιμο ὅλων τῶν δρόμων, τὴν ἀδράνεια σχεδὸν τῶν διαβουλεύσεων μὲ τοὺς δανειστὲς καὶ τὴν γενίκευση τῶν ἀπεργιῶν στὴν πρωτεύουσα∙ ἡ χώρα κρέμεται κυριολεκτικὰ πάνω ἀπ’ τὸν γκρεμό, καὶ ὁ Ναπολεοντίσκος κάνει πὼς δὲν καταλαβαίνει, ἐνῶ ἡ οἰκονομία βρίσκεται στὰ Τάρταρα καὶ οἱ ἁρμόδιοι ὑπουργοὶ ἀπειλοῦν τὶς ξένες ἐπενδύσεις, σὰν νὰ μᾶς περισσεύουν οἱ κεφαλαιοῦχοι. Εἶναι ὁλοφάνερο πλέον ὅτι δὲν προσποιοῦνται τὶς μωρὲς παρθένες, ἀλλὰ συνειδητὰ ὑπονομεύουν ὅτι ἔχει ἀπομείνει ζωντανὸ στὴν χώρα, μὲ μοναδικὸ κριτήριο τὴν διασφάλιση τῶν κομματικῶν τους φίλων γιὰ τὴν ἑπόμενη μέρα∙ ἡ εὐθύνη βαρύνει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο τὸν πρωθυπουργό, διότι αὐτὸς καλεῖται νὰ πάρει τὶς ἀποφάσεις, διαφορετικὰ καθίσταται δεινὴ ἡ θέση του κατὰ τὴν λογοδοσία, διότι καὶ ἡ καταστροφὴ γίνεται χειρότερη ἀπὸ μέρα σὲ μέρα.