Τὸ προσφυγικὸ πρόβλημα ἀποδεικνύεται ἡ χειρότερη δοκιμασία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως στὴν ἑξηκονταετῆ ἱστορία της∙ τὸ κύμα τῶν μεταναστῶν ἔχει κατακλύσει τὴν Ἑλλάδα καὶ διαχέεται σταδιακὰ στὶς ὑπόλοιπες χῶρες, μὲ ὀξύτατες τὶς ἀντιδράσεις. Ὅσες κυβερνήσεις βρίσκονται σὲ προεκλογικὴ περίοδο ἀγνοοῦν τοὺς κοινοτικοὺς κανόνες καὶ στρέφουν τὴν προσοχή τους στὸ ἐσωτερικό, ὅπου βλέπουν τὴν ἄνοδο τῆς ἀκροδεξιᾶς∙ ἡ Αὐστρία εἶναι ἡ πρώτη, μὲ τὴν σύσκεψη τῶν χωρῶν τῶν Δυτικῶν Βαλκανίων, ἐνῶ καὶ τὸ Βέλγιο ἄρχισε ἐλέγχους στὰ σύνορα μὲ τὴν Γαλλία, διότι διαλύεται τὸ τεράστιο στρατόπεδο στὸ Καλαὶ καὶ οἱ μετανάστες φεύγουν πρὸς κάθε κατεύθυνση. Οἱ διακινητὲς καὶ οἱ καθοδηγητές τους, Τζιχαντιστὲς καὶ ἀτλαντικοὶ κερδοσκόποι, πέτυχαν στὸν σκοπό τους∙ κατὰ ἑκατομμύρια παίρνουν τοὺς δυστυχισμένους ἀπ’ τὶς ἐμπόλεμες περιοχές, ἀφοῦ τοὺς ἀπομυζοῦν ἀπ’ τὶς ὅποιες ἀποταμιεύσεις τους. Τὸ ὁμολογοῦν οἱ κακόμοιροι, «μᾶς πῆραν τὰ λεφτὰ καὶ μᾶς ἄφησαν στὴν θάλασσα».