Οἱ Εὐέλπιδες πῆραν στὰ χέρια τους τὴν τιμὴ καὶ τὴν δόξα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, μὲ τὸ τραγοῦδι τους, «Μακεδονία ξακουστὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου ἡ χώρα…», κατὰ τὴν παρέλασή τους στὸ Σύνταγμα∙ καταχειροκροτήθηκαν ἀπ’ τὸν κόσμο, ἀλλὰ ἡ κυβέρνηση καὶ οἱ φωνὲς τοῦ ἀφελληνισμοῦ ἐνοχλήθηκαν καὶ μίλησαν γιὰ κατάργηση τῶν παρελάσεων. «Βίος ἀνεόρταστος μακρὰ ὅδος ἀπανδόκευτος», λέει ὁ Δημόκριτος∙ ἡ ζωὴ δὲν εἶναι μόνο δουλειὰ καὶ κατανάλωση ἢ ὑποδούλωση σὲ ἰδεολογία καὶ μάλιστα ὁλοκληρωτική, φασιστικὴ ἢ κομμουνιστικὴ τὸ ἴδιο κάνει, ἀλλὰ καὶ ἑορτὲς καὶ πανηγύρεις. Μὲ τὰ τραγούδια του καὶ τοὺς χορούς, δημοτικοὺς ἢ λαϊκούς, μέχρι τοὺς δραματικοὺς ἀγῶνες ὁ λαὸς ἀπαλύνει τὴν στενοχώρια του γιὰ τὰ προβλήματά του καὶ ἀναζωογονεῖται.