Στὸ Ἡράκλειο τῆς Κρήτης δύο τάξεις ἑνὸς Δημοτικοῦ Σχολείου δὲν εἶχαν αἴθουσα καὶ οἱ δάσκαλοι μάζεψαν τὰ παιδιὰ στὰ πεζούλια τῆς αὐλῆς, ὅπου τοὺς παρέδωσαν τὰ πρῶτα μαθήματα∙ ὁ πολλὰ βαρὺς ὑπουργὸς ἀσχολεῖται μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ τὴν κατάργηση τῆς προσευχῆς στὰ σχολεῖα, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἐξασφάλιση αἰθουσῶν διδασκαλίας καὶ δασκάλων καὶ καθηγητῶν δὲν ἐνδιαφέρεται, δὲν ἐντάσσεται αὐτὸ στὴν ἀριστερὴ ἀποστολή του∙ ἢ μᾶλλον καλύτερα, ἔτσι τὴν ἐκφράζει, μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἀρχῆς τῆς ἥσσονος προσπαθείας καὶ τὸν χαρακτηρισμὸ τῆς ἀριστείας ὡς ρετσινιᾶς. Ἀποδείχθηκε στὴν πράξη ὅτι, ἡ χειρότερη περίοδος σκοταδισμοῦ στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία εἶναι αὐτὴ τῆς ἀριστερῆς ἐξουσίας, ξεπερνάει ἐμφανέστατα καὶ τὴν φραγκοκρατία.