Μὲ διαφορετικὴ γλώσσα κατέρχονται στὴν προεκλογικὴ ἀντιπαράθεση οἱ ἀντίπαλοι, τόσο πολιτική, ὅσο καὶ κοινωνική· ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης σέβεται κι ἀκολουθεῖ τὴν γνήσια κι ὑγιῆ, κατὰ τὸν Ἡρωδιανό, ἑλληνική, συνεχοῦς ἐπὶ τέσσερες χιλιάδες χρόνια κι ἐκφράσεως τῆς ἐλευθέρας πολιτικῆς πρακτικῆς καὶ τῆς δημιουργικῆς διανοίας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ ἐνισχύει τὴν ψηφιοποίηση τῆς χώρας καὶ τὴν παροχὴ ὅλων τῶν μέσων στὰ παιδιά, ἀπ’ τὸ Νηπιαγωγεῖο μέχρι τὸ Πανεπιστήμιο, γιὰ τὴν καλλιέργεια τῆς συνθέτου σκέψεως καὶ τῆς δημιουργικότητός της στὴν ψηφιακὴ τεχνολογία. Ὁ Ναπολεοντίσκος ἀντιθέτως χρησιμοποιεῖ τὴν χυδαία γλῶσσα καὶ τὴν ὑποτακτικὴ νοοτροπία τῶν παιδιῶν, σὲ συμφωνία μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἰδεολογία του· εἶναι ἡ κοινοβαβραρικὴ τὴν ὁποία καὶ ἐπέβαλε κατὰ τὴν διακυβέρνησή του, ἐνῶ καὶ αἰσθάνεται ἀλλεργία στὴν ἁρμονικὴ ἑλληνική. Δὲν ἔχει αἴσθηση κἂν τῆς ἑνιαίας ἑλληνικῆς ἀπ’ τὸν Ὅμηρο μέχρι σήμερα τὴν ὁποία χρησιμοποιοῦν μόνο ὅσοι ἔχουν ἀντίληψη ἐλευθέρου πολίτου…