Οἱ κομματικὲς ἀντιπαραθέσεις κορυφώνονται, μετὰ τὴν προκήρυξη τῶν ἐκλογῶν, μὲ ἑστία τους ἐκείνη πρωθυπουργοῦ καὶ Ναπολεοντίσκου· ἡ διαφορὰ τοῦ ὕφους τους μετράει περισσότερο, καθὼς ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης ἐπιμένει στὴν ἀποφυγὴ ἀκραίων καὶ πολωτικῶν συνθημάτων κι ἑστιάζει τὴν ἐπιχειρηματολογία του στὴν συζήτηση τῶν προβλημάτων τῆς χώρας· ὁ ἀντίπαλός του ἔχει προσδεθεῖ στὴν ἄρνηση τῆς σημερινῆς πραγματικότητος καὶ στὴν καταγγελία τῶν πάντων, ἀκόμη καὶ τῆς οἰκονομικῆς καταστάσεως τῶν Ἑλλήνων, θυμίζοντας τὴν τακτική του τοῦ 2015. Δὲν διεξάγεται διάλογος, κάτω ἀπ’ αὐτὲς τὶς συνθῆκες, ὁπότε μένουμε στοὺς μονολόγους τῶν ἀρχηγῶν· ἀλλὰ ἡ πόλωση εἶναι διπλῆς κατευθύνσεως τακτική, τὴν ἐξαγγέλλει ὁ ἀρχηγὸς καὶ τὴν ἀναπαράγουν οἱ ὀπαδοί του, στὶς πλατεῖες, στὶς ἀγορές, στὰ καφενεῖα, ὅπως γινόταν πρὸ τεσσαρακονταετίας ἐπὶ σοσιαλισμοῦ. Σήμερα δὲν ἐμφανίζονται οὔτε ἴχνη ἐλάχιστα κοινωνικῆς ἐντάσεως, τὸ ἀντίθετο μάλιστα, στὶς πολιτικὲς συζητήσεις, καὶ στὰ ἐργατικὰ προάστεια, ἀπουσιάζουν ὑποστηρικτὲς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ…