Τὰ ρήγματα στὸ ἑνιαῖο δυτικὸ μέτωπο, μετὰ τὴν ἔναρξη τοῦ οὐκρανικοῦ πολέμου, εἶναι πολλά, μὲ ἀρκετὰ ἀπ’ αὐτὰ πολὺ δύσκολα στὸν χειρισμό τους· ὅλες οἱ προβλέψεις ἀπέτυχαν, ἡ χρεωκοπία καὶ παράδοση τῆς Ρωσίας, ἡ προσέλκυση ἢ ὑποταγὴ καὶ τῶν Ἀναδυομένων στὸν συνασπισμό τους, ἡ κυριαρχία τοῦ δολλαρίου κι ἡ ἐνίσχυση τοῦ μονοπολικοῦ κόσμου. Ἕνα χρόνο μετὰ ὑφίστανται τὴν γενικὴ ἀπογοήτευση, ἡ οἰκονομικὴ κρίση εἶναι χειρότερη στὴν Δύση καὶ στὴν Ἀμερικὴ περισσότερο κι ἐλάχιστη στοὺς Ἀναδυόμενους, ἐνῶ κι ὁ Λούλα ζητάει τὴν ἀποδολλαριοποίηση τῶν διεθνῶν συναλλαγῶν· στὴν Οὐάσιγκτον ἄρχισαν τελικὰ τὴν ἐξέταση τοῦ προβλήματος καὶ τὴν μελέτη τῶν σχετικῶν ἐκθέσεων πολλῶν οἰκονομικῶν παραγόντων, ἀλλὰ ἐλάχιστοι πιστεύουν, ὅτι θὰ δοθεῖ λύση. Τὸ πρόβλημα ἀφροᾶ τὴν δομὴ καὶ τὴν νοοτροπία τῆς ἀμερικανικῆς αὐτοκρατορίας· παρουσιάζει ἐγγενῶς τὰ προβλήματα τῆς παρακμῆς της. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ μὴν ἀντιλαμβάνεται τὴν ἀποδολλαριοποίηση τῶν διεθνῶν συναλλαγῶν.