Ἡ προσαρμογὴ τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς στὴν διεθνῆ συγκυρία εἶναι τὸ κύριο καὶ κατεπεῖγον ζητούμενο, κατὰ τοὺς ἔγκυρους πολιτικοὺς ἀναλυτές της, ἔστω κι ἂν οἱ προτάσεις τους πνίγονται στὴν ἀτλαντικὴ διαπλοκή· ἰσχυρίζονται αὐτοί, ὅτι ἡ Οὐάσιγκτον ἄνοιξε τρία τουλάχιστον μέτωπα, χωρὶς ἰδιαίτερη μελέτη καὶ τώρα βρίσκεται πελαγωμένη κι ἄβουλη στὴν μέση τῆς θαλάσσης. Αὐτὰ εἶναι, Οὐκρανικό, σινοαμερικανικὰ καὶ νομισματικό· ὅλα προχώρησαν, μὲ ἕνα δεδομένο, ὅτι ἰσχύει ὁ μονοπολικὸς κόσμος κι ἡ Ἀμερικὴ εἶναι κοσμοκράτειρα. Ἀλλά, στὸ Οὐκρανικὸ ἀντιμετωπίζει τὸν ἐφιάλτη τῆς συντριβῆς, μὲ προεκτάσεις τὴν οἰκονομική της κρίση, ἐνῶ θεωροῦσε ἀδιαμφισβήτητη τὴν χρεωκοπία καὶ ὑποταγὴ τῆς Μόσχας· στὰ σινοαμερικανικά, διαπιστώνει τὴν πλήρη ἐξάρτηση τῆς ἀμερικανικῆς οἰκονομίας ἀπ’ τὶς κινεζικὲς ἐξαγωγές, παραγωγικῶν καὶ ψηφιακῶν ἀγαθῶν· στὸ νομισματικό, ἔχουν ἀντιληφθεῖ ὅλοι σχεδόν, πλὴν Λευκοῦ Οἴκου μᾶλλον, ὅτι ἡ ἀποδολλαριοποίηση τῶν διεθνῶν συναλλαγῶν ἔρχεται μὲ βῆμα ταχύ, ὅπως ὁ Μαΐος…