Οἱ ἐσωτερικὲς ἐξελίξεις στὴν Εὐρώπη ἔχουν κύριο κριτήριό τους τὴν κατάσταση στὴν Γερμανία· ἡ τρικομματικὴ κυβέρνηση τρίζει ἀπὸ καιρό, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει καὶ εὔκολη διαδικασία διαδοχῆς ἀπ’ τὴν σημερινὴ Μπούντεστανγκ. Οἱ διαφορὲς Σοσιαλδημοκρατῶν, Πρασίνων καὶ Φιλελευθέρων παραμένουν ἀγεφύρωτες, τόσο στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ Οὐκρανικοῦ καὶ στὴν συνυφασμένη ἀτλαντικὴ συμπόρευση, ὅσο καὶ στὶς πιέσεις τῆς βαρειᾶς της βιομηχανίας καὶ τῶν ἄλλων οἰκονομικῶν κλάδων· ἡ οἰκονομικὴ στασιμότης εἶναι γεγονός, σὲ βαθμὸ ἄγνωστο στὴν μεταπολεμικὴ περίοδο, ἐνῶ οἱ ἀγορές της ἀναζητοῦν διεξόδους. Τὸ χειρότερο εἶναι ὅτι αἰσθάνεται τὸ Βερολίνο τὴν ἀπομάκρυνση πολλῶν ἑταίρων ἀπ’ αὐτό, ἤτοι τὴν ἀναζήτηση λύσεων στὰ εὐρωπαϊκὰ προβλήματα μακρυὰ ἀπ’ τὴν συνεργασία μαζί του· δὲν ἔχει συμβεῖ σὲ παρόμοιο βαθμὸ παρόμοια ἀπομόνωση τῆς Γερμανίας μεταπολεμικὰ στὰ κοινοτικὰ ὄργανα, ἐνῶ κι ὁ Ὄλαφ Σὸλτζ γνωρίζει τὴν μείωση τῆς ἀπηχήσεώς του στοὺς Εὐρωπαίους. Ἡ ἀνεύρεση λύσεως ἀπασχολεῖ τοὺς πάντες.