Ἡ ἀπουσία συντονισμοῦ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως τίθεται ὡς θέμα ἀμέσου προτεραιότητος, ἀνεξαρτήτως τῶν ἄλλων προβλημάτων τῶν μεγάλων ἑταίρων της· ὁ ἀπεγκλωβισμὸς τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν ἀπ’ τὸ Σουδὰν τὸ κατέστησε ἐπίκαιρο. Ὁ Ζοζὲφ Μπορὲλ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἀδράνειά του, ἐνῶ οἱ κακὲς γλῶσσες στὶς Βρυξέλλες λένε, ὅτι αὐτὴ ὀφείλεται στὸ ὅτι ἦταν θέμα εὐρωπαϊκὸ κι ὄχι ἀτλαντικό, γιὰ τὰ ὁποῖα ἀφιερώνει ὅλες του τὶς δραστηριότητες· τὸ πρόβλημα ἀποδεικνύεται βαθύτερο κι ἀφορᾶ τὴν αὐτενέργεια τῶν Ἐπιτρόπων, ὡς ὀργάνων τῆς Ἑνώσεως. Ἔγινε ἔντονο μὲ τὸν οὐκρανικὸ πόλεμο καὶ τὴν ἀτλαντικὴ στάση πολλῶν Ἐπιτρόπων, μὲ πρῶτον τὸν ἁρμόδιο γιὰ ἐξωτερικὲς ὑποθέσεις, μὲ τακτικὴ προκαταλήψεως τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀποφάσεων· οἱ κοινὲς συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν, ἀλλὰ σὲ ποιό βαθμὸ εἶναι τὸ ζητούμενο πλέον. Ὁ Ἐπίτροπος ὑπηρετεῖ τὴν πολιτικὴ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συμβουλίου καὶ δὲν τὴν παρερμηνεύει, οὔτε τὴν παραχαράσσει, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει διαδικασία ἐλέγχου του.