Ἡ ἀπονομὴ τοῦ βραβείου Νόμπελ εἰρήνης στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση συμβολίζει τὸ τέλος τῶν πολέμων στὴ γηραιὰ ἤπειρο ἐπὶ ἑπτὰ δεκαετίες· ἡ παρομοίωση τοῦ Ζὰν Μοννέ, ὅτι, «μὲ τὴν Ἔνωση, οἱ Εὐρωπαῖοι δίνουν μάχες γύρω ἀπὸ ἕνα τραπέζι κι ὄχι στὰ ἀνοικτὰ πεδία», ἀποδίδει τὴν πραγματικότητα. Ἡ Εὐρώπη ἀποκτᾶ τὸν πρῶτο τίτλο τῆς ἀναγνωρίσεώς της ὡς μέσου γιὰ τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο γιὰ πρώτη φορά· ἡ πρόκληση εἶναι οὐσιαστική,
ἀπομένει ἡ ἐπεβαίωσή του, μὲ τὴν συμβολή της στὴν παγκόσμια εἰρήνη. Ἔχει τὴν ἄνεση τῆς ἀναλήψεως αὐτῆς τῆς εὐθύνης, διότι διαθέτει τὴν οἰκονομικὴ δύναμη καὶ τὴν ἱστορικὴ παράδοση. Παρόντες ἦταν οἱ εἴκοσι ἀπ’ τοὺς 27 ἡγέτες, ἀλλὰ μέτρησε ἡ ἀπουσία τοῦ Ἄγγλου πρωθυπουργοῦ. Ἔχει σημασία ἡ διαφοροποίηση.