Ἡ ρύθμιση τῶν χρεῶν τῶν ἰδιωτῶν πρὸς τὸ δημόσιο, ἀλλὰ καὶ τῶν δανείων τους πρὸς τὶς τράπεζες, εἶναι πάντοτε ἐπιβεβλημένη ἐνέργεια, μετὰ ἀπὸ μακροχρόνια κρίση, γιὰ τὴν ἐπανεκκίνηση τῆς οἰκονομίας• ἀνεξαρτήτως τῆς αἰτίας ἡ ὁποία προκάλεσε τὴν ὑπερχρέωση –στὴν τωρινὴ περίπτωση ἡ εὐθύνη βαρύνει σχεδὸν ἀποκλειστικὰ τὸ κράτος-, ὅταν ἡ ὑπερχρέωση καλύπτει τόσο μεγάλο ποσοστὸ τῶν ἐπιχειρήσεων καὶ τῶν ἰδιωτῶν, τότε ἡ οἱαδήποτε προσπάθεια ἀνακάμψεως τῆς οἰκονομίας πάντοτε ἀποτυγχάνει, ἐὰν δὲν συμμετέχει ἐνεργῶς καὶ τὸ ποσοστὸ αὐτὸ τῶν παραγωγικῶν δυνάμεων τῆς χώρας. Τὰ τυχὸν ἔσοδα τοῦ δημοσίου ἀπ’ τὴν ρύθμιση θεωροῦνται πάντοτε δευτερευούσης σημασίας, διότι τὰ ἔσοδα ἀπ’ τὴν ἀνακάμψη τῆς οἰκονομίας θὰ εἶναι πολὺ περισσότερα.