Ἡ ὑπερχρέωση τῶν δυτικῶν χωρῶν ἔχει αὐξηθεῖ στὰ ἴδια ἐπίπεδα, σύμφωνα μὲ ἔκθεση τοῦ ΟΟΣΑ, μὲ ἐκείνη τοῦ τέλους τοῦ πολέμου• τότε κρίθηκε ἀπαραίτητη ἡ διαγραφὴ τοῦ χρέους τῆς ἡττηθείσης Γερμανίας, διότι δὲν ἤθελαν οἱ νικητὲς ἐπαναλάβειν τὸ «πείραμα» τῆς συνθήκης τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου καὶ τὴν ἀναβίωση τοῦ γερμανικοῦ ἐθνικσμοῦ. Μὲ τὴν ἐξαίρεση τῆς Γερμανίας, Αὐστρίας, Ὁλλανδίας, Λουξεμβούργου καὶ Φιλανδίας, στὴν Εὐρωζώνη, καὶ Νορβηγίας, Δανίας καὶ Καναδᾶ, ἡ ὑπεχρέωση βαρύνει τὶς Ἰαπωνία καὶ Ἡνωμένες Πολιτεῖες περισσότερο κι ἀκολουθοῦν οἱ μικρότερες• ὁ διεθνὴς ὀργανισμὸς προτείνει διαγραφὴ τῶν χρεῶν, μὲ διεθνῆ συνθήκη, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι δύσκολο, ἐπειδὴ τὰ χρεωστικὰ ὁμόλογα εἶναι διασυνδεδεμένα στὶς κεντρικὲς τράπεζες τῶν κρατῶν καὶ στὶς μεγάλες ἰδιωτικές. Οἱ ἀντιδράσεις γιὰ τὴν διαγραφὴ ἐκκινοῦν κυρίως ἀπ’ τὶς ἰδιωτικὲς τράπεζες, διότι ἔχουν χάσει τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς πελατείας, μὲ τὴν μετακίνηση τοῦ οἰκονομικοῦ κέντρου στὴν Ἀσία.