Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο τῆς Πέμπτης θεωρεῖται ἱστορικῆς σημασίας καὶ ὡς καμπὴ γιὰ τὴν Εὐρωζώνη• τὰ προβλήματα τῶν ὑπερχρεωμένων νοτίων χωρῶν βαίνουν πρὸς διευθέτηση τὰ περισσότερα, ὅπως τῆς Πορτογαλίας, Ἰρλανδίας καὶ Ἱσπανίας, ἐνῶ ἡ Ἑλλὰς ἔχει τὰ ὀλιγώτερα ζητήματα, ἀλλὰ καὶ ἡ Κύπρος βρίσκεται σὲ καλὸ δρόμο γιὰ τὴν σύναψη τοῦ Μνημονίου. Ἡ Ἰταλία εἶναι τὸ δυσκολώτερο πρόβλημα, ἀλλὰ οἱ τάσεις γιὰ ρήξη μὲ τὴν ἑνιαία ἀγορὰ ἔχουν ὑποχωρήσει καὶ ὁ Πιὲρ Λουίτζι Μπερσάνι σχηματίζει κυβέρνηση, μὲ τὴν ἀνοχὴ ἢ τὴν ψῆφο ἐμπιστοσύνης τῆς Γερουσίας• ἡ ὕφεση πλήττει σοβαρὰ τὴν Γαλλία, ἀλλὰ ἡ Γερμανία εἰσέρχεται στὴν ἀνάκαμψη, μὲ τὰ πλεονεκτήματα τῆς ἀτμομηχανῆς της. Ἡ διαφοροποίηση τῆς Εὐρωζώνης στὰ θεσμικὰ καὶ στὰ πολιτικὰ ἀπ’ τοὺς Ἀτλαντιστὲς θεωρεῖται τὸ σημαντικώτερο βῆμα• στὶς ἀμοιβὲς τῶν τραπεζιτῶν ἔθεσαν ἀνώτατο ὅριο, παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις τοῦ Λονδίνου. Τὶς ἀγνόησαν προκλητικά, ὡς ἔκφραση πολιτικῆς διαφοροποιήσεως.