Τὴν ἀνδρεία θεωροῦν οἱ Ἕλληνες ὡς μόνην ἀρετὴ στὸν ἄνθρωπο, διότι τοῦ ἐπιτρεπει τὴν ἀξιοποίηση καὶ τῶν ἄλλων ἀρετῶν του∙ τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ζῶα, ὅπως στὸ ἐλάφι μὲ πολλὰ καὶ δυνατὰ κέρατα, ἀλλὰ χωρὶς τόλμη γιὰ ἄμυνά του. «Οὕτως καὶ ἡ τύχη πολλάκις ἀτόλμοις καὶ ἀνοήτοις προσάπτουσα δυνάμεις καὶ ἀρχάς, αἷς αἰσχημονοῦσι»∙ ἔτσι καὶ ἡ τύχη πολλὲς φορὲς σὲ ἄτολμους καὶ ἀνόητους προσθέτει δυνάμεις καὶ ἀρχές, μὲ τὶς ὁποῖες ἀσχημονοῦν. «Κοσμεῖ καὶ συνίστησι τὴν ἀρετὴν ὡς μόνην μέγεθος ἀνδρὸς καὶ κάλλος οὖσαν»∙ τοὺς διακοσμεῖ καὶ τοὺς προσθέτει τὴν ἀρετὴ ὡς τὴν μόνη γιὰ ἀξία καὶ κάλλος στὸν ἄνδρα ἀρετή. «Εἰ μὲν γάρ, ὥς φησιν Ἐπίχαρμος, ‘’νοῦς ὅρα καὶ νοῦς ἀκούει, τἄλλα δὲ τυφλὰ καὶ κωφά’’»∙ διότι ἐὰν μέν, ὅπως λέει ὁ Ἐπίχαρμος, ‘’νοῦς ὅρα καὶ νοῦς ἀκούει, τὰ ἄλλα δὲ τυφλὰ καὶ κουφά’’.