Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Ἀλεξάνδρου οἱ ἐπίγονοι ἀντλοῦσαν ἀποκλειστικὰ τὴν δύναμή τους ἀπ’ τὸν βασιλέα τους καὶ κανείς τους δὲν ἀπέκτησε ποτὲ ἐπαρκῆ νομιμομοποίηση∙ ὁ Ἑλληνισμὸς ἔχασε τὴν ἑνότητά του, ἐξ αἰτίας τῶν ἐμφυλίων σπαραγμῶν, κι ἔγινε εὔκολη λεία τῶν Ῥωμαίων. «Τέλος δ’ ἀπομαραινομένη καὶ φθίνουσα περὶ αὑτήν»∙ τέλος ἡ ἀσθμαίνουσα ἀρχὴ τῶν ἐπιγόνων ἀδυνατισμένη καὶ μειωμένη γύρω ἀπ’ τὸν ἑαυτό της. «Οἷον εὐλάς τινας ἀνέζεσεν ἀγεννῶν βασιλέων καὶ ἡγεμόνων ψυχορραγούντων»∙ σὰν τὰ σκουλήκια στὰ σάπια κρέατα ἐμφανίσθηκε μὲ ἀγεννεῖς καὶ ψυχορραγοῦντες βασιλεῖς. «Αὐτὸς μὲν οὖν ταῦθ’ ὡς ἔοικεν Ἡφαιστίωνι διενεχθέντι πρὸς Κρατερὸν ἐπιτιμῶν»∙ καὶ ὁ ἴδιος τότε λοιπὸν αὐτὰ εἶπε λένε ὅταν διαφωνοῦσαν ὁ Ἡφαιστίων μὲ τὸν Κρατερό. «’’Τίς δ’ εἶπεν ἡ σὴ δύναμις ἢ πρᾶξις ἄν σού τις ἀφέλῃ τὸν Ἀλέξανδρον;’’» ποιά θὰ εἶναι ἡ δύναμή σου καὶ ἡ ἐξουσία σου, ἂν σοῦ ἀφαιρέσουν τὸν Ἀλέξανδρο;