Ἡ οἰκονομικὴ πρόοδος τῆς χώρας θεωρεῖται δεδομένη στὴν Εὐρώπη, διότι ἦταν τὸ 2014 στὶς πρῶτες χῶρες σὲ ρυθμὸ ἀναπτύξεως∙ οἱ διαπραγματεύσεις μὲ τὴν τρόϊκα γίνονται σὲ τρία ἐπίπεδα, πρῶτον, στὴν ἀναγνώριση τῆς σημερινῆς καταστάσεως, δηλαδὴ τὸ πῶς βαδίζει ἡ οἰκονομία∙ ἔτσι οἱ Εὐρωπαῖοι παρουσιάζουν τὰ ἐπίσημα στοιχεῖα, μὲ σημαντικὴ ἀνάπτυξη στὴν Ἑλλάδα καὶ οἱ ὑπουργοί μας ἢ δὲν λένε τίποτε ἢ μιλᾶνε γιὰ ἀνθρωπιστικὴ κρίση. «Ὅταν δὲν παινεύεις τὸ σπίτι σου πέφτει καὶ σὲ πλακώνει». Δεύτερο, στὶς δεσμεύσεις τῆς χώρας, μαζὶ μὲ τὸ νομικὸ πλαίσιό τους∙ γι’ αὐτὸ ἔλεγαν γιὰ διαγραφή του, ἀλλὰ τώρα σιωποῦν. Τρίτον, στὶς προτάσεις γιὰ τὴν πολιτική τους, τὶς μεταρρυθμίσεις καὶ τὴν διαχείριση τοῦ χρέους∙ ἤδη ἔχουν ἀποδεχθεῖ τὸ 70% τῆς ἐργαλειοθήκης τοῦ ΟΟΣΑ -ὅταν ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς εἶχε ἀπορρίψει τὸ 63%-, ἀλλὰ καὶ αὐτὰ στηρίζονται πάνω στὰ οἰκονομικὰ στοιχεῖα. Αὐτὰ μετροῦν περισσότερο!