Ὁ Ἀλέξανδρος γνώριζε ἄριστα τὴν ἀξία τῶν στρατηγῶν του, ὅπως ἐπιτίμησε τοὺς Ἡφαιστίωνα καὶ Κρατερό, ὅταν μάλωσαν ἄσχημα∙ «Ἐγὼ δὲ τοῦτ’ εἰπεῖν πρὸς τὴν τότε Τύχην οὐκ ὀκνήσω»∙ ἐγὼ δέ, συμπληρώνει ὁ Πλούταρχος, δὲν θὰ διστάσω πρὸς τὴν τότε Τύχη νὰ πῶ τοῦτα. «Τί σου τὸ μέγεθος, τίς ἡ δόξα, ποῦ ἡ δύναμις, ποῦ δὲ τὸ ἀνίκητον, ἂν σού τις ἀφέλῃ τὸν Ἀλέξανδρον;» ποιὸ εἶναι τὸ μέγεθός σου, ποιὰ ἡ δόξα, ποῦ εἶναι ἡ δύναμις, ποῦ τὸ ἀνίκητον, ἂν κάποιος σοῦ ἀφαιρέσει τὸν Ἀλέξανδρον; «Τουτέστιν, ‘’ἂν σού τις ἀφέλῃ τῶν ὅπλων τὴν ἐμπειρίαν, τοῦ πλούτου τὴν φιλοτιμίαν, τῆς πολυτελείας τὴν ἐγκράτειαν, ὧν ἀγωνίζῃ τὸ θράσος, ἐν οἷς κρατεῖς τὴν πραότητα;» δηλαδή, ‘’ἂν κάποιος σοῦ ἀφαιρέσει τὴν ἐμπειρία τῶν ὅπλων, τὴν φιλοτιμίαν στὸν πλοῦτο, τὴν ἐγκράτεια τῆς πολυτέλειας, τὴν συγκράτηση τοῦ θράσους, τὰ ὁποῖα συγκροτοῦν τὴν πραότητα’’.