Στὴν ἀνάκτηση τῆς πολιτικῆς παρουσίας τῆς Εὐρωζώνης ὁδήγησε ἡ πρωτοβουλία τοῦ γαλλογερμανικοῦ ἄξονος γιὰ τὴν ἐκεχειρία στὴν Ἀνατολικὴ Οὐκρανία∙ Παρίσι καὶ Βερολίνο ἀποκατέστησαν τὸν ζωντανὸ διάλογό τους γιὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ προβλήματα καὶ ἔτσι παρέκαμψαν τὶς ἀμερικανικὲς παρεμβάσεις. Ἑπόμενο βῆμα εἶναι ἡ ἄσκηση ἀναπτυξιακῆς πολιτικῆς, μὲ κύρια ὄργανα τὸ σχέδιο Ντράγκι, γιὰ αὔξηση τῆς ρυστότητος στὴν Εὐρωζώνη, καὶ τὸ πρόγραμμα Γιοῦνκερ, γιὰ τὴν ἐπιτάχυνση τῶν ἐπενδύσεων∙ ἤδη εἶναι ἕτοιμες οἱ ἁρμόδιες ὑπηρεσίες καὶ στὴν Φραγκφούρτη καὶ στὶς Βρυξέλλες ἀξιολογοῦν τὶς προτάσεις τῶν ἑταίρων γιὰ ἀμφότερα. Ἡ προηγούμενη κυβέρνηση εἶχε ὑποβάλει προτάσεις γιὰ δεκαπέντε δις εὐρὼ χρηματοδότηση στὸ πρόγραμμα Γιοῦνκερ, ἀλλὰ ἡ σημερινὴ τὶς ἐπανεξετάζει, ὁπότε κινδυνεύουμε νὰ μείνουμε ἐκτός, διότι δὲν δίδονται μὲ στάθμιση κατὰ χώρα∙ τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸ σχέδιο Ντράγγκι, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ ἀξιολόγηση τῆς τρόϊκας. «Κρατᾶμε ὀμπρέλλα, ἐνῶ βρέχει λεφτά», εἶχε προειδοποίησε ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς.