Τὶς γελοῖες πράξεις τῶν μικρῶν καὶ ἀνασφαλῶν ἐπιγόνων τοῦ Ἀλεξάνδρου περιγράφει ὁ Πλούταρχος, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ μεγάλου στρατηλάτου∙ ὅλοι τους σχεδὸν ἀντλοῦσαν τὴν δύναμή τους ἀπ’ τὸν βασιλέα τους, ἀλλὰ καὶ κατασπατάλησαν τὴν τεράστια κληρονομία του. «Ὥσπερ γὰρ οἱ φαῦλοι τεχνῖται βάσεις μεγάλας μικροῖς ὑφιστάντες ἀναθήμασιν ἐλέγχουσιν αὐτῶν καὶ τὰς μικρότητας»∙ διότι ὅπως οἱ φαῦλοι τεχνῖτες φτιάχνουν μεγάλες βάσεις σὲ μικρὰ ἀναθήματα ποὺ δείχνουν καὶ τὴν μικρότητά τους. «Οὕτως ἡ Τύχη ὅταν μικρὸν ἦθος ἐξάρῃ πράγμασιν ἔχουσαν ὄγκον τινα καὶ περιφάνειαν»∙ ἔτσι ὅταν καὶ ἡ Τύχη ἐξάρει σὲ περίβλεπτη καὶ μεγάλη ἔκταση κάποιον μὲ κακὸ ἦθος. «Ἐπιδείκνυσι μᾶλλον καὶ καταισχύνει σφαλλόμενον καὶ σαλευόμενον ὑπὸ κουφότητος»∙ τὸν προβάλλει μᾶλλον καὶ τὸν ντροπιάζει μὲ τὰ λάθη του καὶ τὴν διαπόμπευσή του ἀπ’ τὴν ἐλαφρότητά του. Αὐτοὶ ἦταν οἱ ἡγέτες τῆς ἑλληνιστικῆς ἐποχῆς, χωρὶς καθόλου ἐπίγνωση τῶν πραγματικῶν συνθηκῶν.