Ἡ Τύχη εὐνόησε τὸν Ἀλέξανδρο, ἀλλὰ δὲν ἦταν αὐτὴ μόνη ἱκανὴ γιὰ τὸ μεγαλειῶδες ἔργο του, γράφει ὁ Πλούταρχος∙ πέραν τῆς Τύχης καθοριστικὸ ρόλο στὸν ἄνθρωπο διαδραματίζουν οἱ ἀρετές του καὶ περισσότερο τὸ ἦθος του στὶς σχέσεις μὲ τοὺς συμπολῖτες του, γιὰ τὴν διατήρηση τῶν ὅσων ἔχει κληρονομήσει. «Ὅθεν οὐκ ἐν τῇ κτήσει τῶν ἀγαθῶν ἀλλ’ ἐν τῇ χρήσει τὸ μέγ’ ἐστίν»∙ δὲν εἶναι λοιπὸν στὴν κτήση τῶν ἀγαθῶν τὸ μεγλειῶδες, ἀλλὰ στὴν διατήρησή τους. «Ἐπεὶ καὶ νήπια βρέφη κληρονομεῖ βασιλείας πατρῴας καὶ ἀρχάς»∙ ἐπειδὴ καὶ νήπια βρέφη κληρονομοῦν τὴν πατρικὴ βασιλεία καὶ ἄλλη ἐξουσία. «Ὡς Χάριλλος, ὃν Λυκοῦργος ἅμα σπαργάνῳ κομίσας εἰς τὸ φιδίτιον ἀνθ’ ἑαυτοῦ βασιλέα τῆς Σπάρτης ἀνηγόρευσε»∙ ὅπως ὁ Χάριλλος, τὸν ὁποῖο ὁ Λυκοῦργος ἀπὸ τὰ σπάργανα τὸν μετέφερε στὰ ὁμαδικὰ συσσίτια καὶ τὸν ἀνηγόρευσε, ἀντὶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, βασιλέα τῆς Σπάρτης.