Ἡ κυβέρνηση τοῦ Κιέβου βρίσκεται μετέωρη στὸ ἐσωτερικό της, μετὰ τὴν πανωλεθρία της στὸ Ντεμπάλτσεβε καὶ τὴν ἀδυναμία της νὰ βελτιώσει τὴν οἰκονομία τῆς χώρας· οἱ ἀντιδράσεις τῆς ἀκροδεξιᾶς κλιμακώνοται, ἐνῶ καὶ στὴν κυβερνητικὴ πλειοψηφία παρουσιάζοναι τάσεις διαφοροποιήσεως. Ὁ Πέτρος Περοσένκο ἐπιδίδεται σὲ ἐθνικιστικὲς κορῶνες, ὅτι θὰ ἀνακτήσει τὸν ἔλεγχο στὶς δύο ἐπαρχίες καὶ στὴν Κριμαία, ἀλλὰ ἐλάχιστοι πείθονται πλέον· οἱ περισσότεροι ἀνησυχοῦν γιὰ τὶς κινήσεις πολλῶν δυνάμεων στὴν Ὀδησσὸ καὶ στὸ Χάρκοβο -ἂν καὶ οἱ πρόσφατες βομβιστικὲς ἐπιθέσεις στὸ δεύτερο δὲν συνδέονται μὲ τὶς κινήσεις αὐτές, ἀλλὰ ἀποδίδονται σὲ ἄλλους ὑπονομευτικοὺς παρἀγοντες-, ὅπου πολλοὶ δὲν κρύβουν τὴν συμπάθειά τους πρὸς τοὺς Ρωσόφωνους αὐτονομιστές. Ἄλλωστε ἡ μεγάλη πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ τους μιλάει ρωσικὰ καὶ αἰσθάνεται ἄρρηκτα δεμένη πρὸς τοὺς Ὀρθόδοξους, παρὰ πρὸς τοὺς Οὐνίτες καὶ τοὺς Καθολικοὺς τῶν δυτικῶν ἐπαρχιῶν, ποὺ εἶχαν συνεργασθεῖ στενὰ μὲ τοὺς Ναζὶ κατακτητές.