Οἱ φυγόκεντρες τάσεις ἄρχισαν τὴν παρέμβασή τους στὴν κυβερνητικὴ παράταξη, ἀμέσως μετὰ τὴν ἀνακοίνωση τῆς παρατάσεως τοῦ προγράμματος· ἡ ἔκταση τοῦ φαινομένου ξαφνιάζει, διότι καλύπτει ὁλόκληρο τὸ φάσμα τῶν κυρίων τάσεων μέσα στὴν πολιτική της ἔκφραση, ἀπὸ μεγάλα στελέχη μέχρι ὑπουργούς. Ἀπ’ τὴν γενιὰ τῆς ἀντίστασης, μὲ τὸν κορυφαῖο της νὰ καλεῖ σὲ συνελεύσεις, γιὰ ἀλλαγὴ τῆς πολιτικῆς καὶ νὰ ζητάει, «συγνώμην γιὰ τὶς ψευδαισθήσεις ποὺ καλλιέργησε», μέχρι τὴν μαρξιστικὴ τάση, ἡ ὁποία ἐκστρατεύει γιὰ ἀλλαγὴ τῆς ἡγεσίας καὶ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ Πολυτεχνείου· ὁ Ναπολεοντίσκος δείχνει ὅτι τὰ ἔχει χαμένα, καθὼς ὁ ἐκπρόσωπός του ἀντέδρασε σπασμωδικά. Κι ἀκόμα εἴμαστε στὸν πρῶτο βῆμα, διότι ἀκολουθεῖ ἡ ἔγκριση τῶν μέτρων, μὲ πράξεις νομοθετικοῦ περιεχομένου καὶ τὴν μορφὴ τοῦ κατεπείγοντος, δηλαδή, μὲ ὅ,τι κορόϊδευε στὴν προηγούμενη κυβέρνηση, καὶ αὐτὰ εἶναι τὰ πρῶτα μέτρα, ἐπειδὴ ἀκολουθοῦν καὶ ἄλλα, «ὧν οὐκ ἔστι ἀριθμός». Τὸ χειρότερο γιὰ τὴν κυβέρνηση εἶναι ὅτι ἀρχίζει τὴν ἄσκηση τῆς ἐξουσίας μὲ ἔντονα ἀντιλαϊκὰ μέτρα, χειρότερα ἀπ’ τὴν προηγούμενη· ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς ἄρχισε, μὲ τὴν σταδιακὴ ἀνάκτηση τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ κόσμου τῆς ἀγορᾶς πρῶτα τῶν ἄλλων στρωμάτων στὴ συνέχεια καὶ ἐπέτυχε τὴν ἀνάκαμψη τῆς οἰκονομίας σὲ ποσοστὸ 1% πέρυσι, ἀπὸ ὕφεση 7% πρὸ τριετίας. Ὑποχρεώνεται ἀναγνωρίσαι αὐτὸ καὶ ἡ σημερινὴ κυβέρνηση.

Ἡ ἐμφάνιση τῶν ἐκρηκτικῶν φαινομένων γίνεται, σὲ λιγώτερο ἀπὸ ἕνα μῆνα ἀπ’ τὸν σχηματισμὸ τῆς κυβερνήσεως καὶ πρὶν πάρει ὁποιαδήποτε πρωτοβουλία γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς πολιτικῆς της· δηλαδή, τὰ πρῶτα δείγματα εἶναι ἡ ἀπόλυτη ὑποταγὴ στὴν τρόϊκα, ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ὕφεση, μὲ χειρότερη μορφὴ μάλιστα ἀπὸ ὅ,τι ἡ προηγούμενη καὶ πολὺ χειρότερες τὶς προεκτάσεις της. Ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς καὶ τὴν παρέδωσε μὲ ἀνάπτυξη 2,5% φέτος καὶ προοπτικὲς γιὰ 3,5% τοῦ χρόνου, ἀλλὰ καὶ πληθώρα ἀπὸ ξένες ἐπενδύσεις, ἄλλο ἄν αὐτὲς τὶς ἔχει ὑπονομεύσει ἡ ἀσχετοσύνη καὶ ἡ τσαπατσουλιὰ τῶν σημερινῶν ὑπουργῶν μὲ κορυφαῖο τὸν Κουρεμένο· ἡ ἀγορὰ ζεῖ πλέον σὲ συνθῆκες ἀποπνικτικὲς καὶ οἱ μικρομεσαῖοι γνωρίζουν πολὺ καλά, ὅτι ἂν συνεχισθεῖ αὐτὴ ἡ πολιτική, ἡ καταβαράθρωση στὰ Τάρταρα εἶναι βεβαία. Ἡ ἀδυναμία ἀντιδράσεως τοῦ πρωθυπουργοῦ καὶ ἡ παντελὴς ἀπουσία ὑποστηρἰξεώς του ἀπ’ τοὺς κορυφαίους ὑπουργοὺς δείχνουν, ὄχι μόνο ὅτι εἶναι διάχυτη ἡ αἴσθηση τῆς ἀποδιοργανώσεως στὴν κυβέρνηση, ἀλλὰ καὶ ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἀποτελεῖ συνοθύλευμα ἀνοιμοιογενῶν καὶ ἀλληλοσυγκρουομένων δυνάμεων, μὲ μοναδικὴ συνεκτικὴ οὐσία τὴν ἀντιμνημονιακὴ πολιτική. Στὶς περιπρώσεις αὐτές, ὅταν ἐκλείψει ἡ κοινὴ αὐτὴ βάση ὁ καθένας παίρνει τὸν δρόμο του, μὲ τὶς γνωστὲς στὴν ἀριστερὰ διαμάχες καὶ συγκρούσεις. Τὸ πότε καὶ πὼς θὰ ἐμφανισθοῦν αὐτὲς δημόσια εἶναι θέμα χρόνου…

Ἡ ἐξαφάνιση τῆς ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸν πρωθυπουργό, ὄχι μόνο ἀπ’ τὴν κοινὴ γνώμη –μόνο ἡ διαπλοκὴ διαπιστώνει τὸ ἀντίθετο, ἐπειδὴ ἀναμένει τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων, ὅπως ἔγινε μὲ τὸ νομοσχέδιο γιὰ τὶς ἑκατὸ δοσεις στὰ ληξιπρόθεσμα χρέη μέχρι ἕνα ἑκατομμύριο, δηλαδή, γιὰ τοὺς μεγαλοεργολάβους καὶ μεγαλοκαναλάρχες καὶ μὲ τὴν διαγραφὴ τοῦ ἡμίσεως τῶν χρεῶν· ἀλλὰ αὐτὸ δὲν περνάει μετὰ τὴν συμφωνία μὲ τοὺς θεμοὺς ἢ τὴν τρόϊκα, ὁπότε ἀναμένουμε τὶς ἀντιδράσεις της-, ἀλλὰ καὶ χάθηκε κι ἀπ’ τοὺς πιστοὺς ὀπαδούς του· εἶναι σπάνιο, ἂν ὄχι καὶ μοναδικὴ περίπτωση στὴν ἱστορία, κυβέρνηση μὲ νωπὴ λαϊκὴ ἐντολὴ νὰ χάσει τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ὀπαδῶν της σὲ εἴκοσι μέρες, καὶ μάλιστα στὴν χειρότερη στιγμή της. Ἡ ἐντύπωση ποὺ ἔχει δώσει στὸν κόσμο, εἶναι ὅτι εἶναι ὅλοι τους ἄσχετοι καὶ ἀδιάβαστοι στὰ θέματά τους· ἀπ’ τὸν Ναπολεοντίσκο μέχρι τὸν Κουρεμένο καὶ τοὺς ἄλλους ὑπουργοὺς ὅλοι τους συμπεριφέρονται σὰν νὰ μὴν γνωρίζουν, ὄχι μόνο τὰ προβλήματα τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ἐσωτερικὰ καὶ διεθνῆ, ἀλλὰ οὔτε καὶ σὲ ποιὰ χώρα βρίσκονται· ὅταν στὶς διαπραγματεύσεις μὲ τοὺς Εὐρωπαίους δὲν ἀναφέρονται στὴν ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας μας, τότε οἱ ἄλλοι καταλαβαίνουν ὅτι δὲν γνωρίζουν τὰ θέματά τους, τὸ ὁποῖο διαπιστώνουν φυσικὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ στὶς μεταξύ τους συζητήσεις σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα.

Ἡ στάση ἀπέναντι στοὺς οἰκονομικοὺς παράγοντες τῆς χώρας εἶναι ἀκόμα χειρότερη· χρησιμοποιοῦν τὴν προεκλογικὴ συνθηματολογία κατὰ τῶν ἐπενδύσεων καὶ ἔχουν διαρρεύσει στὸ ἐξωτερικὸ πάνω ἀπὸ εἴκοσι δις εὐρώ, ἐνῶ ὑπόσχονται τὰ πάντα στοὺς μεγαλοεργολάβους, ἀλλὰ ξεχνοῦν τοὺς μικροὺς τῆς ἀγορᾶς καὶ τοὺς ἀπειλοῦν μὲ κυνῆγι τοῦ ΣΔΟΕ. Ἔτσι ἀποδεικνύουν ὅτι δὲν ἔχουν ἰδέα γιὰ τοὺς δυναμικοὺς κλάδους τῆς οἰκονομίας μας, ἢ μᾶλλον δείχνουν ὅτι τοὺς ἀντιμάχονται μὲ σκληρὸ τρόπο· ἀλλὰ ἡ ἀνάκαμψη τὴν τριετία ἐπετεύχθη ἀπὸ τρεῖς κλάδους σχεδὸν ἀποκλειστικά: ἀπ’ τὸν τουρισμό, ἀπ’ τὴν ψηφιακὴ τεχνολογία, ἡ ὁποία δὲν ἀναφέρθηκε οὔτε ὡς λέξη στὶς προγραμματικὲς δηλώσεις ἀπ’ τὴν κυβερνητικὴ παράταξη κι ἀπ’ τὶς μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις. Οἱ τελευταῖες ἀποτελοῦν τὸ ἐφαλτήριο τῆς ἀναπτύξεως, διότι αὐτὲς δίδουν ζωὴ στὴν ἀγορά, μὲ τὰ ὑψηλὰ πολλαπλασιαστικά τους φαινόμενα· τοὺς μικρομεσαίους τοὺς ἀπογοήτευσε πλήρως, ὄχι μόνο μὲ τὴν ἐξαφάνιση τῆς ρευστότητος καὶ τὴν διάχυτη αἴσθηση ὅτι ἔρχονται χειρότερες μέρες, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς διακηρύξεις ὅτι ἐπιβραβεύονται μόνο οἱ ἀπατεῶνες, ὅπως μὲ τὶς παραχωρήσεις πρὸς τοὺς μεγαλοεργολάβους. Ἡ οἰκονομία εἶναι δύο πράγματα, ψυχολογία ἐμπιστοσύνης πάνω ἀπ’ ὅλα καὶ διευκόλυνση τῶν δυναμικῶν κλάδων γιὰ τὴν ἐκτίναξή τους· ἡ κυβέρνηση ἀπέδειξε ὅτι δὲν διαθέτει κανένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ προσόντα, δὲν δύναται ἐπικοινωνῆσαι μὲ τὸν κόσμο τῆς ἀγορᾶς…

Ἀπὸ πολιτικῆς πλευρᾶς ἀποδεικνύει ὁ Ναπολεοντίσκος τὴν δειλία του καὶ τὴν παντελῆ ἄγνοια τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας· κέρδισε τὶς ἐκλογές, μὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ ποσοστό, μὲ τὶς ψήφους τῶν συνταξιούχων καὶ τῶν κρατικοδίαιτων κυρίως. Ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν συμμετέχουν στὴν ἐνεργὸ οἰκονομία, παρὰ μόνο παθητικά, δὲν ἀποτελοῦν δυναμικοὺς παράγοντες τῆς ἀγορᾶς· ἡ ἀνάπτυξη θὰ ἐπανέλθει, ὅταν ἀποκτήσουν ἐμπιστοσύνη στὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τουλάχιστον οἱ δυναμικοὶ κλάδοι τῆς χώρας, διαφορετικὰ θὰ βωλοδέρνουμε στὸν φαῦλο κύκλο τῆς ὑφέσεως. Ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς ἐξασφάλισε τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν δυναμικῶν μας κλάδων καὶ γι’ αὐτὸ κράτησε τόσο ὑψηλὸ ποσοστὸ καὶ δὲν ἐξαφανίσθηκε, ὅπως τὰ μνημονιακὰ κόμματα στὶς ἄλλες χῶρες σὲ μνημόνιο· γνώριζε ἄριστα, ὅτι ἂν ἐνέδιδε στοὺς συνταξιούχους καὶ τοὺς κρατικοδίαιτους, θὰ ἐξασφάλιζε μὲν κάποιους ψήφους, ἀλλὰ θὰ ἔχανε ἡ ἀγορὰ τὴν ἀνοδική της πορεία. Συνειδητὰ προτίμησε τὴν ἀνάπτυξη, μὲ ἁπτὰ τὰ ἀποτελέσματα, τὴν κατάκτηση τῆς δεύτερης θέσης στὴν Εὐρωζώνη τὰ τελευταῖα τρίμηνα τοῦ 2014· στὶς πλατεῖες καὶ στὰ καφενεῖα, στοὺς ἐμπορικοὺς δρόμους ὅλοι ἀναγνωρίζουν ὅτι ἡ οἰκονομία πήγαινε καλά, σὲ σύγκριση μὲ τὰ προηγούμενα χρόνια καὶ διερωτῶνται τό, «τί πάθαμε:» Τὸ πρόβλημα εἶναι ἄλλο, δύναται ἡ κυβέρνηση ἀναστρέψαι τὴν δυναμικὴ τῆς οἰκονομίας, κι ἂν δὲν δύναται, ὅπως διαπιστώνεται πανταχόθεν, τί γίνεται;