Ὁ Λυκοῦργος παράδωσε τὴν βασιλεία τῆς Σπάρτης στὸν Χάριλλο, στὰ σπάργανα ἀκόμη, καὶ καθιέρωσε τὸν θεσμὸ στὴν πόλη∙ ἀλλὰ σὲ ἄλλες παρόμοιες περιπτώσεις δὲν εἶχαν τὴν ἴδια τύχη οἱ βασιλεῖς, ὅπως οἱ διάδοχοι τοῦ Ἀλεξάνδρου. «Καὶ οὐκ ἦν μέγας ὁ νήπιος»∙ καὶ δὲν ἦταν μέγας τὸ νήπιο. «Ἀλλ’ ὁ τῷ νηπίῳ τὸ πατρῷον ἀποδοὺς γέρας καὶ μὴ σφετερισάμενος μηδ’ ἀποστερήσας»∙ καὶ δὲν ἦταν μέγας τὸ νήπιο, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ δὲν σφετερίσθηκε τὴν βασιλεία καὶ δὲν τοῦ τὴν ἀποστέρησε. «Ἀριδαῖον δέ τις ἂν ἐποίησεν μέγαν»∙ τὸν Ἀριδαῖον δὲ ποιὸς τὸν ἔκανε μέγαλο. «Ὃν οὐδὲν νηπίου διαφέροντα μονονοὺ σπαργανώσας τῇ πορφύρᾳ Μελέαγρος εἰς τὸν Ἀλεξάνδρου θρόνον ἔθηκε»∙ ποὺ δὲν διέφερε ἀπὸ νήπιο σὲ τίποτε, ἀλλὰ ὁ Μελέαγρος τὸν σπαργάνωσε μὲ τὴν πορφύρα καὶ τὸν ἀνέβασε στὸ θρόνο τοῦ Ἀλεξάνδρου. Πίστευε ὁ Μελέαγρος ὅτι τὸν ἔκανε πειθήνιο ὄργανό του.